Úrval - 01.09.1953, Qupperneq 88

86
TÍRVAL,
af ótrúmennsku eða ógæfu. Ný-
liðarnir líklust fyrirrennurun-
um; allir báru sama steinrunna
svipinn og frú Lanier tók ekki
eftir skiptunum. Ekki fyrr en
nýi bílstjórinn kom.
Gamla bílstjóranum var sagt
upp af því að hann hafði alltof
lengi verið gamli bílstjórinn.
Það er særandi fyrir viðkvæmt
hjarta þegar gamalkunnugt
andlit verður hrukkótt og
skorpið, þegar gamalkunnugt
höfuð byrjar að grána og gam-
alkunnugt bak verður bognara
með hverjum degi. Gamli bíl-
stjórinn hafði jafngóða sjón og
heym og var jafngóður bíl-
stjóri og áður, en frú Lanier
gat ekki afborið að horfa á
lotnar herðar hans þegar hún
sat fyrir aftan hann í bílnum.
Hún kvartaði raunamædd und-
an þessu við Gwennie og
kvaðst ekki þola að sjá hann
lengur. Þessvegna fór gamli
bílstjórinn og í stað hans kom
nýr, sem hét Kane.
Hann var ungur maður og
enginn gat orðið dapur í lund
af að horfa á baksvip hans.
Klæðilegur einkennisbúningur-
inn myndaði jafnhliða þrí-
hyrning þegar hann stóð tein-
réttur og hélt opinni bílhurð-
inni fyrir frú Lanier, og auð-
mjúk höfuðhneiging hans þeg-
ar hún gekk framhjá honum
var óaðfinnanleg. En þegar
hann átti frí bar hann höfuð-
ið hátt, og djarflegt bros lék
um blóðríkar varirnar.
Ef kalt var í veðri og Kane
beið eftir frú Lanier úti í bíln-
um,, bað hún Gwennie að segja
honum að koma inn í herbergi
starfsfólksins. Gwennie gaf
honum kaffi og hugsaði um
hann. Tvisvar kom fyrir að hún
gengdi ekki hringingu frú
Lanier.
Gwennie fór að nota frí-
kvöld sín í eigin þágu. Áður
hafði hún ekki kært sig um þau
en verið kyrr heima til þess
að vera við höndina þegar frú
Lanier þurfti á henni að halda.
Kvöld eitt eftir leikhúsferð og
langar hljóðar samræður í
gestasalnum fór frú Lanier
upp í svefnherbergi sitt, en
greip í tómt, Gwennie beið
hennar ekki þar til að af-
klæða hana og ganga frá
perlufestinni og bursta ljósa
hárið, sem var liðað eins og
hrokkin krónublöð á ólífublómi.
Gwennie átti frí þennan dag
og var ekki enn komin heim.
Frú Lanier varð að vekja aðra
þernu til að hjálpa sér.
Næsta morgun grét Gwennie
þegar frú Lanier horfði á hana
þögulumJ ásökunaraugum. En.
af því að frú Lanier þoldi ekki
að sjá tár bældi hún niður
grátinn. Frú Lanier klappaði
henni umburðarlynd á hand-
legginn, og þar með var málið
úr sögunni — nema að vegna
endurmínningarinnar um órétt-
inn var alvörusvipur í dökkum
augum frú Lanier lengi á eftir.
En Kane var henni mikil