Úrval - 01.09.1953, Síða 90

88
ÚRVAL
ef frá var talið þetta undar-
lega þráláta kvef, virtist hún
vera við beztu heilsu, því að
hún safnaði holdum og varð æ
þybbnari.
„Nei, en hvað hún Gwennie
litía er orðin feit og sælleg!“
sagði frú Lanier angurvær.
„Það er svei mér gaman að sjá.“
Tíminn leið og ungu menn-
irnir, sem stunduðu heimsókn-
ir til frú Lanier, fylgdu leik-
reglunum eins og áður. Sá dag-
ur kom að hún tók ekki á móti
nema einum þeirra — nýgræð-
ingi í hópnum, sem átti að
vera einn með henni í gesta-
salnum í fyrsta skipti þennan
dag. Frú Lanier sat fyrir fram-
an spegilinn og vætti hálsinn
í ilmvatni meðan Gwennie
burstaði Ijósgula lokka hennar.
Hið yndisfagra andlit sem
mætti frú Lanier í speglinum
heillaði hana. Hún lagði frá sér
ilmvatnsglasið, beygði sig
áfram og hallaði örlítið undir
flatt til að athuga það betur.
Hún sá hvernig angurvær svip-
urinn 1 augunum varð enn ang-
urværari, hvernig varirnar
skildust að í viðkvæmu brosi.
Hún krosslagði handleggina
fyrir framan sig og vaggaði
þeim hægt eins og hún væri að
bía draumabarni í svefn.
„Bara ef ég ætti lítið barn,“
andvarpaði hún. Hljómurinn í
orðunum var ekki eins og hann
átti að vera. Hún hristi höfuð-
ið, ræskti sig og andvarpaði af
enn meiri viðkvæmni: „Bara
ef ég ætti lítið barn, pínulítið
barn, þá held ég, að ég gæti
orðið næstum hamingjusöm."
Eitthvað féll með hvellum
dynk á gólfið fyrir aftan
hana. Hún leit undrandi við.
Gwennie hafði misst hárburst-
ann og stóð titrandi með and-
litið í höndum sér.
„Gwennie þó!“ sagði frú Lan-
ier. „Gwennie!“
Gwennie tók hendurnar frá
andlitinu, sem var undarlega
grænleitt. „Fyrirgefið,“ sagði
hún og greip andann á lofti.
„Fyrirgefið, en ég . . . ég held
mér sé að verða illt . . . “
Hún hljóp út úr herberginu
í svo miklu ofboði, að gólffjal-
irnar dúuðu undir henni.
Frú Lanier horfði á eftir
henni og hélt höndunum upp að
þjáðu hjarta sínu. Hún sneri
sér hægt að speglinum aftur,
og myndin sem hún sá sendi
um taugar hennar sigurstraum,
samskonar og þann sem lista-
maðurinn finnur þegar hann
stendur frammi fyrir meistara-
verki sínu. Hin alfullkomna,
holdtekna angurværð blasti við
henni, og það sem réði úrslit-
um var gremjublandið felmtr-
ið í svipnum. Hún gerði
sér far um að halda því
í svipnum þegar hún stóð
upp frá snyrtiborðinu, og með
fagurskapaðar hendurnar eins
og skjöld fyrir viðkvæmu
hjartanu gekk hún niður í
gestasalinn, þar sem nýi ungi
maðurinn beið hennar.