Úrval - 01.09.1953, Qupperneq 98

96
TJRVAL
— Ég er búinn að mjólka og
gefa kúnum, sagði hann. Svo
reis hann hægt á fætur. Dreng-
urinn vissi ef til vill að hann
hélt á leðurólinni í hendinni.
Hún var hafin á loft og kom
hvínandi niður, af fullri gát,
eðlilega, með taktföstum, lág-
um smellum. Líkami drengsins
hefði getað verið úr tré eða
steini, staur eða súla þar sem
sjálf hans dvaldi í einveru efst
uppi, á valdi hrifningar sinnar,
píslarvættis síns.
Þegar þeir nálguðust eldhús-
ið, gengu þeir hlið við hlið,
þegar þeir komu í bjarmann
frá eldhúsglugganum stað-
næmdist maðurinn og horfði
rannsakandi á hann.
— Áflog, sagði hann. Út af
hver ju ?
Drengurinn anzaði ekki. Svip-
ur hans var rólegur og ákveð-
inn. — Það var ekkert.
Þeir stóðu kyrrir í sömu
sporum.
— Þú meinar að þú hvorki
getir né viljir segja frá því?
Hefur þú verið með kven-
manni ?
— Nei, sagði drengurinn.
Maðurinn horfði á hann. Þegar
hann tók aftur til máls var
hann eins og hugsi.
— Þú hefur aldrei logið að
mér. Ekki það ég veit að
minnsta kosti. Hann horfði á
drenginn, á rólegan, festulegan
vangasvipinn. Við hvern lentir
þú í áflogum?
— Þeir voru margir.
— Nú svoleiðis. En ég vona
að þú sért ekki einn um glóð-
araugað ?
— Ég veit ekki. Ég held ekki.
— Það er gott, sagði mað-
urinn. Farðu og þvoðu þér.
Maturinn er tilbúinn.
Þegar hann háttaði um kvöld-
ið var hann ákveðinn í að
strjúka. Honum fannst sem
hann væri örn, fullþroskað-
ur, ósveigjanlegur, máttugur,
miskunnarlaus. En þessi til-
finning hvarf. Hann vissi ekki
þá, að það var eins með hann
og örninn: að hans eigið hold
og veröldin og geimurinn var
ekkert annað en búr.
*
Það liðu tveir dagar áður en
McEachern saknaði kvígunnar,
en þá fann hann nýju fötin
uppi á fjósloftinu. Þegar hann
athugaði þau sá hann að þau
voru ónotuð. Hann fann þau
strax um morguninn en sagði
ekkert. Um kvöldið kom hann
inn í fjósið þar sem Jói var að
mjólka. Hann sat á lágum
skemli og hallaði höfðinu upp
að lend kýrinnar. Hann var
orðinn eins hár og fullvaxinn
karlmaður. En McEachern tók
ekki eftir því.
—• Eg sé hvergi kvíguna
þína, sagði hann. Jói svaraði
ekki. Hann sat álútur yfir föt-
unni og mjólkaði. McEachem
stóð bak við hann og yfir hon-
um og horfði niður á hann. Ég
sagði að kvígan þín væri ekki
komin heim enn.