Úrval - 01.09.1953, Side 104

102
■Drval
út bjóst hann ekki við að
koma þangað aftur.
Það liðu sex mánuðir og á
þeim tíma kom hann nokkrum
sinnum til borgarinnar, en
hann kom aldrei nálægt veit-
ingastofunni. Þetta var á laug-
ardegi og um vor. Hann var
orðinn átján ára. McEachern
þurfti enn að finna lögfræðing-
inn. Nú var hann tilbúinn.
— Það tekur klukkutíma,
sagði hann. Þú getur labbað
um á meðan og skoðað borg-
ina. Hérna, sagði hann. Hann
opnaði budduna og tók skild-
ing upp úr henni, tíu sent.
Reyndu nú að henda ekki pen-
ingunum í einhverja vitleysu.
Það er einkennilegt, sagði hann
og leit á Jóa, það er eins og
menn geti aldrei lært að meta
gildi peninga fyrr en þeir hafa
lært að sóa þeim. Vertu kom-
inn hingað eftir klukkutíma.
Hann tók við peningnum og
hélt rakleitt til veitingastof-
unnar. Hann stakk honum ekki
í vasann. Hann kreisti höndina
utan um peninginn eins og
barn. Ljóshærða konan í
tóbkssölunni (hún virtist ekki
hafa hreyft sig í sex mánuði)
virti hann fyrir sér. Við hinn
endann á borðinu stóðu náung-
arnir með hattana á ská, síga-
retturnar í munnvikinu og
angandi af hárvatni. Eigandi
veitingastofunnar var að tala
við þá. Þetta var í fyrsta skipti
sem hann sá hann. Hann var
með hattinn á höfðinu eins og
hinir, reykti eins og hinir„
Hann var ekki hár, ekki mikið
hærri en Jói, sígarettan hékk
yzt í munnvikinu, eins og hún
héngi þar til þess að hún hindr-
aði hann ekki í að tala. Hann
gekk að borðinu og kreisti
höndina utan um tíu sentin sín.
Hann hélt að náungamir væru
hættir að tala saman, því að
hann heyrði ekkert annað en
háðslegt snarkið frá steikara-
pönnum í eldhúsinu, og hann
sagði við sjálfan sig: Hún er
þar inni. Þess vegna sé ég
hana hvergi. Hann tyllti sér á
stól.
Hann sat alveg kyrr, horfði
niður í gólfið og kreisti hönd-
ina utan um tíu sentin sín.
Hann tók ekki eftir frammi-
stöðustúlkunni fyrr en tvær
stórar hendur birtust á borðinu
fyrir framan hann. Hann sá
mynztrið á kjólnum hennar og
brjóststykkið á svuntunni og
báðar stóru hendurnar sem
lágu grafkyrrar á borðinu eins
og þær væru eitthvað sem hún
hefði sótt fram í eldhúsið.
— Kaffi og posteik, sagði
hann.
Hún leit ekki upp og rödd
hennar var alveg hljómlaus:
— Sítrónu, kókoshnetu,
súkkulaði.
Það var ómögulegt að trúa
því að hendurnar sem lágu á
borðinu væru hennar hendur.
— Já, sagði Jói.
Hendurnar hreyfðust ekki.
Röddin breyttist ekki.