Úrval - 01.09.1953, Síða 106

104
ÚRVAL
stofunnar stóð þar líka. Meðan
Jói stóð þarna og beið heyrði
hann rödd hans.
— Hvað er á seiði? Hvað
vill hann?
— Hann segist skulda
Bobbie fimm sent, sagði kon-
an. Hann vill gefa Bobbie
fimm sent. Rödd hennar var
róleg.
— Hver skollinn! sagði hann.
Jóa fannst allir hlusta. Hann
heyrði, en heyrði ekkert; hann
sá, en sá ekkert. Hann gekk til
dyranna. Hálfi dollarinn lá enn
á glerborðinu. Eigandi veit-
ingastofunnar hlaut að hafa séð
hann enda þótt hann væri
svona langt í burtu, því að
hann sagði:
— Af hverju liggur þessi
þama?
— Hann segist skulda einn
kaffibolla, sagði konan.
Jói var næstum kominn fram
að dyrunum.
— Bíddu, drengur minn,
sagði maðurinn. Jói nam ekki
staðar. Fáðu honum peningana
hans, sagði hann rólega. Síga-
rettureykurinn þyrlaðist eftir
sem áður um andlit hans. Fáðu
honum peningana aftur. Ég
skil ekki hvað drengurinn
meinar. En hér hefur hann
ekkert að gera. Farðu aftur
heim í sveitina þína, drengur
minn. Það er kannski hægt að
fá stelpu þar fyrir fimm sent.
Nú var hann kominn út á
götuna, hann svitnaði í lófan-
um af að halda á hálfa dollar-
num, peningurinn svitnaði í
hendi hans, hann óx og varð
stærri en kerruhjól. Hann óð í
hlátri. Hlátur náunganna hafði
fylgt honum út um dyrnar.
Hann dró hann með sér, skolaði
honum eftir götunni, rann
framhjá honum, hvarf og setti
hann aftur niður á gangstétt-
ina. Hann og frammistöðu-
stúlkan stóðu andspænis hvort
öðru. Hún sá hann ekki strax,
hún gekk hratt, niðurlút, í
dökkri kápu með dökkan hatt.
Þegar hún staðnæmdist leit
hún ekki á hann, hún hafði
þegar tekið eftir honum, séð
allt sem var að sjá, nákvæm-
lega eins og þegar hún setti
kaffið og posteikina á borðið.
Hún sagði:
— Að hugsa sér að þér skyld-
uð koma aftur til að borga
mér. Fyrir framan nefið á
þeim. Og þau voru að stríða
yður. Þvílíkt og annað eins.
— Eg hélt að þér hefðuð
kannski þurft að borga það fyr-
ir mig. Ég hélt . . .
— Er það satt? Það er alveg
ómögulegt. Skiljið þér það
sjálfur ?
Þau litu ekki hvort á annað.
Ef einhver hefði séð þau hefði
hann haldið að þau væru tveir
munkar sem hitzt höfðu í klaust-
urgarðinum í þagnartíma.
— Ég hélt bara að ég . . .
— Hvar eigið þér heima?
spurði hún. Uppi í sveit? Er
það satt? Hvað heitið þér?
— Ég heiti ekkil McEachem,