Úrval - 01.09.1953, Síða 108

106
ÚRVAL
breyttist í veg sem lá milli tún-
bletta, engja, smáhýsa og
hreysa. Hún sagði: Þér skiljið
að ég er lasin í kvöld. Hann
skildi það ekki. Hann sagði ekk-
ert. Rödd hennar hélt áfram:
Ég gleymdi alveg hvaða dagur
þetta var í mánuðinum þegar
ég mælti mér mót við yður í
kvöld. Ég held að það hafi kom-
ið mér svo mikið á óvart, þarna
á götunni á laugardaginn. Eg
gleymdi alveg hvaða dagur
þetta var. Og þegar ég mundi
eftir því voruð þér farinn.
Rödd hans var eins róleg og
hennar.
— Eruð þér hættulega veik?
Eigið þér engin meðul heima?
— Hvort ég á meðul . . . Rödd
hennar dó út. Svo sagði hún allt
í einu: Það er orðið áliðið. Og
þér þurfið að ganga meira en
hálfa mílu.
— Eg hef gengið það fyrr.
Nú er ég hér. Rödd hans var
róleg, vonlaus og róleg. Já, það
fer víst að verða framorðið,
sagði hann. Svo varð einhver
breyting. Hún varð hennar vör
án þess að líta á hann, áður en
hún heyrði það í hörkulegri
rödd hans: Hvaða sjúkdómur
gengur að yður?
Hún svaraði ekki strax. Svo
sagði hún rólega og varð nið-
urlút:
— Þú hefur víst aldrei ver-
ið með stúlku fyrr. Hann svar-
aði ekki. Er það? Hann svar-
aði ekki. Hún hreyfði sig.
Hún greip í hann í fyrsta skipti.
Hún greip varlega um hand-
legg hans með báðum hönd-
um. Hann leit niður og sá móta
fyrir niðurlútu höfði hennar.
Hún skýrði málið fyrir honum
vandræðaleg og hikandi og not-
aði kannski aðeins þau orð,
sem hún þekkti. Þegar hann
hvarf eins og skuggi eftir
veginum sýndist henni hann
hlaupa.
Næsta mánudagskvöld stóð
hann og beið á sama horni;
hann kom alltof snemma alveg
eins og í fyrra skiptið. Þá kom
hann auga á hana. Hún gekk
til hans.
— Ég var farin að halda að
þú mundir ekki koma, sagði
hún.
— Hélztu það? Hann tók í
handlegginn á henni og dró
hana með sér eftir veginum.
— Hvert erum við að fara?
spurði hún. Hann anzaði ekki.
Hún varð að hlaupa við fót til
þess að fylgjast með honum.
Ilann dró hana með sér út af
veginum, að girðingunni sem
hann hafði stokkið yfir fyrir
viku. Bíddu, sagði hún, orðin
hristust út úr henni. Girðing-
in . . . ég get ekki . . . Þegar
hún beygði sig til þess að
smjúga milli vírstrengjanna
festist kápan hennar. Hann
þreif í hana og sleit hana
lausa. Þau heyrðu hvernig
klæðið rifnaði.
— Eg skal kaupa nýja handa
þér, sagði hann. Hún lét hann
hálf bera sig og hálf draga sig