Úrval - 01.09.1953, Blaðsíða 109

A KROSSGÖTUM
107
yfir plógförin inn í skóginn,
inn milli trjánna.
Hann geymdi vandlega sam-
anvafið reipið bak við lausu
fjölina, á sama stað og frú
McEachern hafði falið blek-
byttuna með smápeningunum.
En reipið var svo langt inni í
fylgsninu að frú McEachern
varð ekki vör við það. Hún
hafði í rauninni bent honum á
feiustaðinn. Stundum, þegar
hann heyrði gömlu hjónin
hrjóta í herberginu fyrir neð-
an og hann dró út þögult reip-
ið, kom honum í hug hve kald-
hæðnislegt þetta var í raun og
veru.
Svo fór hann að hnupla pen-
ingum úr blekbyttunni. Það
má vel vera að frammistöðu-
stúlkan hafi ekki komið honum
til þess, að hún hafi aldrei
minnzt á peninga við hann. Það
getur meira að segja vel ver-
ið að honum hafi alls ekki ver-
ið Ijóst að hann borgaði fyrir
skemmtunina. Og í hvert skipti
sem hann faldi reipið eða náði í
það, blasti blekbyttan með
peningunum við honum.
í fyrsta skiptið tók hann
fimmtíu sent. Og fyrir pen-
ingana keypti hann gamalt,
myglað konfekt af náunga sem
hafði unnið það í tíu senta
happdrætti á hlutaveltu. Hann
gaf frammistöðustúlkunni öskj-
una. Það var fyrsta gjöfin sem
hann gaf henni, og það var
helzt að sjá það á svip hans
þegar hann rétti henni gjöfina,
að engum hefði áður til hugar
komið að gefa henni gjöf. Hún
varð dálítið skrítin á svipinn
þegar hún tók við þessari skraut-
lausu, óhreinu öskju með
klunnalegum höndunum. Hún
sat á rúmstokknum í svefnher-
berginu sínu í litla húsinu þar
sem hún bjó hjá hjónunum í
veitingastofunni. Hún kallaði
þau Max og Mame. Meðan hann
stóð þarna og horfði á hana,
fór hún að klæða sig úr fötun-
um, reif sig úr þeim og kastaði
þeim frá sér.
Hann sagði:
— Hérna ? Hérna inni ? Þetta
var í fyrsta skipti sem hann sá
nakinn kvenmann, enda þótt
hann hefði verið unnusti hennar
í mánuð.
Síðan fóru þau að tala saman.
Þau lágu í rúminu í myrkrinu
og töluðu saman. Eða réttara
sagt, það var hann sem talaði.
Á meðan hugsaði hann stöðugt:
Jesús, Jesús. Það er þá hérna.
Hann var líka nakinn og snart
hana með hendinni og talaði um
hana. Það var eins og hann upp-
götvaði konulíkamann með því
að tala. Hann var forvitinn eins
og barn. Hún sagði honum frá
lasleika sínum fyrsta kvöldið.
Nú var hann ekki lengur hrædd-
ur við hann. Það var með hann
eins og nektina og sköpulag
konunnar, það var hlutur sem
aldrei hafði skeð áður, aldrei
verið til. Svo fór hann að segja
henni frá sínum högum. Hann