Úrval - 01.04.1955, Blaðsíða 6

4
ÚRVAL
ið og beitt vopn til að vega með
að kommúnismanum. En það
gæti þó haft það. Það ætti að
styðja málstað sinn með grund-
vallarsetningnum mannréttind-
anna. Með því að halda fast við
mannréttindin verður vestrið
sækjandinn. Ef kommúnisminn
hafnar þeim, er hann farinn að
tapa. Þykist hann einnig berjast
fyrir mannréttindum—ogsenni-
legra er að hann geri það — og
hætti þannig á að halda hundr-
uðum milljóna manna fáfróðum
um raunverulegan gang mál-
anna, er hann einnig farinn að
tapa, því að fólk hans er þó
eftir allt á þessum sama hnetti,
og járntjaldið er ekki svo ramm-
gert, að eitthvað hlyti að síast
í gegn um það til miljónamúgs-
ins, ef umheimurinn væri gjör-
ólíkur. Fólk þetta er ekki svo
mjög frábrugðið okkur sjálfum,
og vera má að það sé dauð-
þreytt á harðstjórn flokksfor-
ingjanna. Vera má að það þrái
frelsi, en ekki aðeins húsbænda-
skipti, — eina tegund ríkisvalds
í stað annarrar.
Gallinn á ríkisvaldinu er aðal-
lega sá, að þar stjórna oftast
menn, sem sjálfir eru haldnir
djúprættri löngun í völd,
sem er óseðjandi, ólíkt því
sem háttar um löngun í mat
og drykk, löngun til kvenna
og sællífis. Mikið af hugsjöna-
baráttu nútímans er ekki til
annars en hylja vandlega nakta
valdabaráttu. Þetta skýrir,
hvers vegna öldin okkar lætur
áróður sinn glymja svo hátt,
hvers vegna öll fortölu- og
blekkingarverkfæri eru svo hár-
fín og bitur. Það verður að
telja venjulegu fólki trú um,
að það vilji ekki það, sem það í
raun og veru þráir heitast: að
lifa lífi sínu í farsæld og friði.
Og að það vilji það, sem það
er mest mótfallið: að fórna
öllu því, sem gefur lífinu gildi,
á altari einhvers ríkisvalds.
Það verður að telja fólki trú
um, að hið bærilega sé óbærilegt
og að hið óbærilega sé bærilegt.
Gerum t. d. ráð fyrir því, að
til séu tveir Kínverjar, sem
gleymt hafa aldagamalli speki
kynþáttar síns. Hr. Mao ræður
yfir meginlandinu, gríðarstóru
landflæmi, en honum finnst ó-
bærilegt, að hr. Chiang skuli
enn ráða lögum og lofum á
eyju einni í grenndinni. En hr.
Chiang, sem teljast má þó
heppinn að hafa eyjuna sína,
finnst alveg óþolandi, að hr.
Mao skuli ráða yfir meginland-
inu. Það, sem er í rauninni ó-
þolandi, er, að þessir tveir menn
skuli geta auðveldlega sett
heiminn á annan endan og kall-
að ógnir og alls kyns hörmung-
ar yfir milljónir manna, sem
væri hjartanlega sama þó að
þessir kumpánar dyttu dauðir
niður einhvern daginn.
Ýmsir hjartahlýir og hugs-
andi menn hvetja okkur til að
krefjast alheimsstjórnar í því
skyni að forða okkur frá þess-
um skelfilegu hættum og losa