Úrval - 01.04.1955, Blaðsíða 26

24
ÚRVAL
þjálfun, en það er líka einkenni
þess, að ekki eru notaðar neinar
sérstakar aðferðir til að fá töl-
urnar til að festast í minni.
Hvernig fór Riickle að því að
muna talnaraðir með allt að 400
stöfum? Ég get strax huggað
lesendurna með því, að hann
notaði ekki hreint minni. Hann
gefur sjálfur allítarlegar skýr-
ingar á aðferðum sínum. Tölurn-
ar voru fyrir honum ekki óháð-
ar hver annarri. Þegar um lang-
ar talnaraðir var að ræða, sá
hann hær fyrir sér í flokkum,
oftast sex í flokki; við hvern
flokk tengdi hann sérstakar
hjálparmyndir, þannig að sam-
hengi varð milli talnanna. Töl-
urnar í röðinni 228619 festi hann
sér í minni á þann hátt að hugsa
sér 228—2 X 6 x 19, eða tölurnar
í 451697 með því að hugsa sér
451=11 x 41 og 697=17X41.
Stundum tengdi hann marga
flokka saman með svipuðum
stærðfræðilegum hjálparmynd-
um.
Auk þess sá hann flokkana
sem rúmfræðilega mynd eða
myndaröð fyrir hugskotssjón-
um sínum. Aðferð hans var
þannig í því fólgin, að hann um-
breytti talnaröðinni í flokka
með stærðfræðilegu samhengi
innbyrðis og sín í milli, jafn-
framt því sem hann sá fyrir
hugskotssjónum sínum myndir
áf flokkunum í réttri afstöðu
hver til annars. Af þessu er
skiljanlegt hversvegna Riickle,
sem daglega lifði í heimi taln-
anna, var sérstaklega minnis-
góður á tölur. Við þær gat hann
notað stærðfræðikunnáttu sína,
sem ekki kom honum að liði þeg-
ar um önnur minnisatriði var
að ræða.
Norsk kona, málfræðingur að
menntun, vakti árið 1911 athygli
sálfræðinga fyrir svipuð minnis-
afrek, en þó með þeim mun, að
hún sýndi meiri fjölhæfni. Upp-
runalega átti hún auðveldast
með að læra meiningarlausar
stafaraðir, en smám saman
lærði hún að nota hinar minnis-
tæknilegu aðferðir sínar við töl-
ur líka. Hún var ekki nærri eins
leikin í reikningslistinni og
Ruckle, en aðferð hennar verð-
ur gerð hér að umtalsefni, af
því að hún var frábrugðin að-
ferð hans.
Þegar hún ætlaði að leggja sér
eitthvað á minni, hugsaði hún
sér að hún væri komin á ein-
hvern tiltekinn stað, t. d. her-
bergi, sem hún þekkti vel. Þar
staðsetti hún talnaflokka sína
á tiltekinn bakgrunn í ákveðinni
nöð, t. d. á hurðina inn í her-
bergið, myndina yfir legubekkn-
um, gluggann, eða lampaskerm-
inn á litla leslampanum á bóka-
hillunni. Auk þess gæddi hún
tölurnar lífi og lét þær leika
fyrir sig smáleikrit. Stundum
urðu tölurnar að persónum, 3
urðu að barni, 6 að ljóshærðri,
blíðlyndri konu, 7 að „Jens
kvennagulli", 8 að stórum lög-
regluþjóni . . .
Hugsum okkur, að hún hafi