Úrval - 01.04.1955, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL
Hann var alveg viðutan þeg-
ar hann ók heim frá brautar-
stöðinni. Hann fór að hugsa um
það sem gerðist á hótelinu og
honum fannst að kona hans
og dóttir ættu líka að taka ein-
hvern þátt í ævintýrinu, enda
þótt það þyrfti ekki að bera
mikið á þeim. En hvað þær
mundu verða hissa þegar hún
kæmi með honum! Hann hló
með sjálfum sér. Þær mundu
ekki hafa hugmynd um hvað
þær ættu að gera af sér. Þær
voru alltaf svo merkilegar með
sig, nú skyldu þær fá að sjá
að þær voru meiri heimalning-
ar en hann.
Prinsessan mundi vera ákaf-
lega alúðleg við þær. ,,Ég og
maðurinn yðar erum gamlir
kunningjar,“ mundi hún segja.
„Nú verðið þið að koma öll-
sömul og heimsækja mig í höll-
ina mína.“ Stella mundi hætta
að kalla hann kurf.
Bifreiðin nam staðar, hann
steig út úr henni, borgaði og
gekk heim að húsinu með tösk-
u.na og böggulinn með gjöfun-
um. Það var ljós í anddyrinu
og dagstofunni. Það var snoturt
hús sem hann átti, snoturt en
tilgerðarlaust, með tveim bað-
herbergjum á efri hæðinni.
Hann gat boðið hverjum sem
var heim, án þess að fyrirverða
sig — hverjum sem var. Hann
sá í anda Fairway Avenue fulla
af bílum fína fólksins. Þau
mundu auðvitað bjóða Murchi-
son- og Rathbonefjölskyldun-
um þegar hún kæmi í heimsókn.
Þær skyldu einu sinni fá nóg
að nasa í!
Ella, eldabuskan — hún var
svertingi •— kom vaggandi
gegnum anddyrið og þurrkaði
sér um hendurnar á svuntunni.
„Gott kvöld, Ella.“
„Velkomin heim, herra Bis-
bee.“
„Líður öllum vel? Er eng-
inn heima?“
„Þær eru uppi. Ungfrú Pál-
ína er að búa sig. Hún ætlar
út.“
Hann var feginn að þær
skyldu vera uppi á lofti, þá
gafst honum tóm til að taka upp
minjagripina. Hann raðaði
þeim á borðið í dagstofunni af
mikilli kostgæfni.
Þegar Stella og Pálína komu
niður, væru gjafirnar þarna,
og þær mundu auðvitað fara
að spyrja hann, og þá mundi
hann að sjálfsögðu segja þeim
hvað fyrir hefði komið.
Rétt á eftir heyrði hann
fótatak í stiganum. „Ö, hann
pabbi er kominn heim,“ heyrð-
ist í Pálínu.
„Ég vildi óska að þú hefðir
látið mig vita hvenær þú kæm-
ir,“ sagði konan hans gremju-
lega. „Eg bjóst við að þú mund-
ir borða miðdegisverðinn með
okkur, og þessvegna keypti ég
of margar kótelettur.“
„Hvað er þetta?“ ’spurði
Pálína, þegar hún tók eftir
gripunum á borðinu.
„Indíánavarningur. Þetta er