Læknablaðið : fylgirit - 05.01.2015, Síða 30

X V I I V Í S I N D A R Á Ð S T E F N A H Í
F Y L G I R I T 8 2
30 LÆKNAblaðið/Fylgirit 82 2015/101
er nauðsynlegt fyrir sýkingargetu veirunnar. Vif notar ubiquitin kerfi
frumunnar til að ubiquitinera APOBEC3 og færa það til niðurbrots í pro-
teasómi. Vif prótein HIV og SIV þurfa umritunarþáttinn CBFbeta til að
miðla virkni sinni. CBFbeta reyndist hins vegar ekki nauðsynlegur fyrir
virkni Vif próteina FIV, BIV og MVV. Nýlega kom í ljós að Cyclophilin A
tengist við tvö prólín (P21 og P24) í Vif próteini MVV. Í þessari rannsókn
var þessi tenging við Cyclophilin A könnuð nánar.
Efniviður og aðferðir: Útbúnar voru sýkingarhæfar mæði-visnuveirur
með P21A og P24A stökkbreytingar og einnig með báðar stökkbreyt-
ingarnar saman. Eftirmyndunarhraði veiranna var athugaður bæði í
makrofögum og í SCP frumum. Auk þess voru innlimaðar veirur úr
sýktum frumum magnaðar upp og raðgreindar til að athuga tíðni G-A
stökkbreytinga.
Niðurstöður: Í ljós kom að veira með báðar stökkbreytingarnar (P21A
og P24A) eftirmyndaðist hægar en villigerðarveira og veirur með hvora
stökkbreytingu um sig. Einnig var hækkuð tíðni G-A stökkbreytinga
í veirunni sem hafði báðar stökkbreytingarnar, en það er merki um
APOBEC3 áhrif.
Ályktanir: Niðurstöðurnar benda til að Cyclophilin A hafi hlutverki að
gegna við niðurbrot APOBEC3.
E 70 Innbyggðar retroveiruvarnir
Valgerður Andrésdóttir, Sigríður Rut Franzdóttir, Stefán Ragnar Jónsson
Tilraunastöð Háskóla Íslands í meinafræði að Keldum
valand@hi.is
Inngangur: Á síðustu árum hefur sífellt betur komið í ljós að lífverur
hafa komið sér upp ýmsum vörnum gegn veirusýkingum. Veirurnar
hafa á hinn bóginn þróað tæki til að komast hjá þessum vörnum. Eitt
af þessum veiruvarnarpróteinum í spendýrafrumum er próteinið
APOBEC3 sem eyðileggur erfðaefni retroveira jafnóðum og það mynd-
ast með því að deaminera cytidine í uracil í einþátta DNA. Lentiveirur
hafa komið sér upp mótleik við þessu, sem er próteinið Vif, sem eyði-
leggur þennan deaminasa. Rannsóknir okkar á Vif úr mæði-visnuveiru
hafa leitt í ljós að það sama gerist í kindafrumum. Í þessari rannsókn
voru tvær stökkbreytingar í vif geni mæði-visnuveirunnar rannsakaðar,
en þær hafa mismunandi svipgerð.
Efniviður og aðferðir: Tvær stökkbreytingar voru innleiddar í vif gen
í sýkingarhæfum klón mæðivisnuveirunnar, önnur var Trp-Arg stökk-
breyting um miðbik gensins og hin var Pro-Ser stökkbreyting í C- enda
vif gensins. Kinda-fósturliðþelsfrumur (FOS) og kinda-æðaflækjufrumur
voru sýktar með þessum veirum og vöxtur numinn með rauntíma-PCR.
Niðurstöður: Trp-Arg stökkbreytingin hafði sömu svipgerð og veirur
sem vantar Vif, þ.e. óx illa í öllum frumugerðum. Stökkbreytingin í
C-enda vif gensins hafði hins vegar þau áhrif að veiran óx vel í báðum
frumugerðum, en með stökkbreytingu í hylkispróteini óx hún illa í
fósturliðþelsfrumum en vel í æðaflækjufrumum.
Ályktanir: Það virðast því vera tengsl milli hylkis og Vif próteinsins,
og einnig virðist frumuþáttur leika hlutverk í virkni Vif. Meðal þeirra
retroveiruhindra sem hafa komið fram á undanförnum árum eru prótein
sem hindra veirufjölgun með því að bindast hylkispróteininu. Ein virkni
Vif gæti verið að eyðileggja slíkan retroveiruhindra.
E 71 Veirur sem sýkja hjartavef í laxi
Heiða Sigurðardóttir, Birkir Þór Bragason, Sigríður Guðmundsdóttir
Tilraunastöð Háskóla Íslands í meinafræði að Keldum
heidasig@hi.is
Inngangur: Markmið verkefnisins var að setja upp og prófa grein-
ingaraðferðir fyrir tvær nýlega skilgreindar RNA-veirur, sem valda
sjúkdómum í laxi. Sjúkdómanna varð fyrst vart í Noregi á seinni hluta
20. aldar, en þeir valda umtalsverðum afföllum í sjókvíaeldi þar og víðar
við N-Atlantshaf. PRV eða „piscine reovirus“ getur valdið hjarta- og
vöðvabólgu (heart and skeletal muscle inflammation eða HSMI) og ein-
kenna verður vart 5-9 mánuðum eftir flutning í sjó. PMCV eða „piscine
myocarditis virus“ veldur hjartarofi (cardiomyopathy syndrome eða
CMS) og einkenni koma fram eftir 12-18 mánuði í sjó. Aldrei hefur
vaknað grunur um framangreinda sjúkdóma á Íslandi. Greint er frá
niðurstöðum fyrstu skimunar fyrir þessum veirum hérlendis.
Efniviður og aðferðir: Sýni voru tekin úr villtum laxi, laxi í strand-
eldisstöð og sjókvíum. Í hverjum hópi voru 32 einstaklingar. Vefjasýni
úr hjarta, nýra og tálknum, 30-35 mg alls, voru sett saman í glas með
600 ml af RLT lysis buffer. RNA var einangrað úr sýnunum með RNeasy
einangrunarkitti og notað í One Step RT-qPCR hvörf. Hvarfaðstæður,
vísar og þreifarar voru byggðar á birtum aðferðum. Viðmiðunargen var
elongation factor 1 alpha (ELF1A).
Niðurstöður: PMCV greindist ekki í neinu sýnanna úr hópunum
þremur. PRV-skimunin sýndi 21,9% tíðni í villta fiskinum en 100% í
báðum eldishópunum. Magn PRV var misjafnt og Ct. gildin fyrir PRV-
keyrslurnar voru á breiðu bili, þ.e. 19,8-43,9. ELF1A gildi allra sýnanna
voru innan viðmiðunarmarka.
Ályktanir: Niðurstöðurnar sýna að áhugavert væri að prófa fleiri sýni
úr mismunandi hópum laxa, úr öðrum laxfiskum, þ.e. bleikju, urriða og
regnbogasilungi og algengum tegundum sjávarfiska.
E 72 Mathematical modeling of transdermal drug delivery from
silicone matrix systems
Elvar Örn Kristinsson1, Bergþóra S. Snorradóttir1, Fjóla Jónsdóttir2, Sven Th.
Sigurðsson2, Freygarður Þorsteinsson3, Már Másson1
1Faculty of Pharmaceutical Sciences, University of Iceland, 2Faculty of Industrial Engineering,
Mechanical Engineering and Computer Science, Engineering and Natural Sciences, University
of Iceland, 3Össur hf
eok1@hi.is
Introduction: Silicones are biocompatible polymers which have been
used for different kinds of applications both medical and non-medical.
Modelling of transdermal drug delivery is much researched topic and
here we further develop our previous published numerical model.
Methods and data: Based on our previous modelling, two non-linear
coupled partial differential equations derived from the Noyes-Whitney
and Fick´s second law were solved numerically using MATLAB. The
aim was a model which could accurately predict the rate of drug release
from silicone elastomers, as well as un-dissolved drug concentration in
the material at each point in time. Drug release from these matrix type
systems were conducted with vertical Franz diffusion cells.
Results: Our previous numerical model of a layered silicone matrix
was adapted to study transdermal or trans-membrane delivery. The
model was validated by a comparison with experimental data, as well as
validating the parameter values against each other, using various con-
figurations. Our results show that the model is a good approximation
to real multi-layered delivery systems. The model offers the ability of
comparing drug release for ibuprofen and diclofenac, which cannot be