Úrval - 01.02.1967, Síða 66

64
ÚRVAL
án afláts, og aðferðirnar eru alltaf
að batna, og nýjar aðferðir finn-
ast. Og er því engin furða þó að
eitthvað hljóti undan að láta (nema
að því er snertir sígarettureykj-
endur). Bezta ráðið er samt að finna
sjúkdóminn í byrjun, og mxm ætíð
verða. Þegar krabbamein er farið
að vaxa, er miklu, miklu verra við
það að ráða. Að því verður aldrei
of vel gætt.
Margir aðrir sjúkdómar eru nú
ýmist horfnir eða ekki orðnir jafn
hættulegir og algengir og áður var,
og valda því hin ágætu læknislyf,
sem fundizt hafa á síðustu áratug-
inn, og framfarir í meðferð sjúkra,
eftirlit með farsóttum, o.fl. Við sjá-
um að hverju gagni þessi nýju efni
koma, en vitum minna um það,
hverjar hættur kunna að fylgja
þeim. Efni sem höfð eru til varð-
veizlu matvæla, htirnir, sem þau eru
lituð með, bleikiefnin, sem sett eru í
hveiti, reykurinn af dieselvélaolíu,
efni sem drepa illgresi, allt berst
þetta inn í líkamann og situr þar.
Enginn veit enn með vissu nema
þetta geti unnið tjón.
Til þess að allir geti haft næg
matvæli allt árið, verður ekki hjá
því komizt að geyma þau um lengri
eða skemmri tíma. En við þetta fer
ýmislegt forgörðum, sem hollusta
er að. Við þessu verður ekki gert,
og þá er líka unnt að flytja þurr-
mjólk til Norðurpólsins, og niður-
soðna steik til heitra landa, og hafa
freðnar baunir og niðursoðna
ávexti allt árið.
Þannig er þessu varið, en auk
þess er stundum of mikið að því
gert að fara svona með matvæli.
Stundum ráða því gróðasjónarmið,
stundum vondur ávani. Englending-
ar eru fastheldnir við siði sína. Ef
þeim er sagt að hætta að reykja
éða breyta mataræðinu, munu þeir
heimta skýrar sannanir fyrir því að
þetta sé þeim hollara.
Við skuium taka dæmi af brauði.
Ekki er ýkja langt síðan hýði var
látið fylgja með þegar korn var
malað, og brauð síðan bökuð úr
þessu eins og það kom fyrir. En
svo var farið að sigta hýðið frá,
þannig að eftir varð áttatíu og fimm
af hundraði af upphaflegri þyngd,
og enn var bragðið líkt og af hveiti,
sem ekkert hafði verið tekið úr.
Þá datt einhverjum það snjallræði
í hug, að sigta hveitið enn betur,
og taka allt úr því nema sterkjuna,
og ríka fólkinu þótti þetta fyrirtaks
fínn matur og sér samboðinn. Mal-
arar og bakarar urðu þess svo var-
ir, að þetta hvíta hveiti hélt sér
miklu betur en hið ósigtaða. Engin
skordýr leituðu í það, og ekki vildi
það mygla, og rottur litu ekki við
því, enda drápust þær ef þær
neyddust til að éta það eintómt.
Til þess að geyma óafhýtt korn
þurfti að hafa rottuheldar hlöður,
kornið varð að vera hreint, eng-
inn raki mátti koma að því og
ekki mátti vera heitt á því. Þetta
var kostnaðarsamt. Og tóku nú tízka
og gróðahyggja höndum saman um
að framleiða og hafa til sölu hvítt
hveiti, sem öll vítamín, fita, járn
og dýrmæt eggjahvítuefni höfðu
verið tekin úr.
Hvað hlauzt svo af þessu? Fyrir-
ir 1939 úði og grúði í lækningablöð-