Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 112

110
Það var einfaldara að fá Debbie
til þess að vera á grúfu en ég hafði
búizt við. í fyrsta skipti sem Debbie
velti sér á bakið, velti ég henni aft-
ur á grúfu. „Þú mátt ekki velta
þér við“, sagði ég ákveðinni röddu.
Debbie velti sér þá strax við og
skellihló. Ég tók þá mælistiku og
batt hana við bakið á henni. „Ég
vil ekki hafa þetta“, sagði Debbie
kvörtunarrómi. „Taktu þetta af
mér.“
Ég gerði tilraun til þess að út-
skýra þetta fyrir henni og sagði:
„Debbie, ég festi spýtuna á þig, til
þess að þú mundir ekki velta þér
á bakið. Ef þú ert kyrr á grúfu,
þurfum við enga spýtu.“ Og hið
furðanlega gerðist. Debbie lét und-
an. Hún var ánægð yfir því að losna
við mælistikuna, og hún hætti að
velta sér á bakið.
Og innan viku hafði Debbie lærzt
að taka þjálfuninni án möglunar.
Nokkrar vinkonur mínar skruppu
til mín til þess að hjálpa mér, og
June systir mín var alltaf hjá mér
með annan fótinn. Debbie naut allr-
ar þessar eftirtektar og umhyggju í
ríkum mæli og sýndi vaxandi á-
huga á því, sem fram fór. Þegar
Bob kom aftur í heimsókn til
okkar í vikulokin, var hann alveg
furðulostinn yfir árangrinum. „Já,
þessi litla dama hefur sannarlega
skipt um skoðun“, sagði hann.
„Hvernig tókst þér að vekja áhuga
hennar á þessari þjálfunarhug-
mynd?“
„Ég býst við, að hún hafi bara
séð, að geti maður ekki ráðið við
andstæðinga sína, verður maður
IJRVAL
bara að ganga í lið með þeim“,
svaraði ég.
Fagnaðarefni.
Við höfðum ákveðið að eyða heil-
um mánuði í leyfi í bænum Green-
brier í Vestur-Virginíufylki, áður
en þjálfun Debbie hófst. En fyrstu
þrjár vikurnar þar voru samt mjög
erfiðar. Við vorum ekki fyrr búin
að slengja frá okkur farangrinum,
en börnin voru þotin af stað upp
næsta fjallastíg, en ég var skilin
eftir með Debbie. Mig langaði til
að þjóta á eftir þeim. Mig langaði
til þess að gleyma allri þjálfun. Mig
langaði til þess að verða áhyggju-
laust barn, sem eltir risafiðrildi
upp fjallshlíð.
Og ég tók að efast um árangurinn
af þjálfuninni, er ég tók til að æfa
Debbie í litla sumarhúsinu, sem við
höfðum tekið á leigu. Hvaða sann-
anir hafði ég fyrir því, að allt gengi
vel og einhver árangur yrði af
þessu? Og jafnvel þótt svo yrði,
mundi ég hafa þrek og þolinmæði
til þess að halda þessu áfram átta
tíma á dag alla sjö daga vikunnar,
einnig alla hátíðisdaga og hvern
dag hvers einasta sumarleyfis?
Fyrsta starfsvika okkar Debbie var
nú á enda, og samt var ég nú þegar
útauguð og líkt og yfirbuguð, eins
og ég væri þegar búin að bíða ó-
sigur. Og hvernig yrði þetta þá
eftir margra mánaða stöðugt starf
.... jafnvel margra ára strit?
Þetta ástand mitt vildi ekki lag-
ast, heldur fór það síversnandi allt
sumarið. Vonbrigði mín vegna þess-
arar afstöðu minnar gerðu það að
verkum, að ég varð uppstökk gagn-