Úrval - 01.02.1967, Qupperneq 113

HLAUPTU BURT, LITLA STÚLKA
vart börnunum. Ég gagnrýndi þjálf-
unaraðferðir þeirra, þótt ég vissi,
að þau væru að gera sitt bezta. Ég
hundskammaði þau fyrir að koma
seint heim, þótt mér væri fullkunn-
ugt um töfra fjallastíga. Ég hafnaði
boði þeirra að vera heima hjá
Debbie, svo ég gæti farið eitthvað,
og svo kom ég því til leiðar, að þau
fundu til sektarkenndar fyrir að
hafa farið burt frá mér.
En viðhorf mitt gerbreyttist, þeg-
ar foreldrar mínir komu til okkar
til vikudvalar. Þau voru alveg him-
inlifandi, þegar þau sáu Debbie.
„Hún lítur alveg stórkostlega út!“
hrópaði pabbi og kastaði henni upp
í loftið. „Hryggur hennar er styrk-
ari, hún er ekki nærri eins rang-
eygð, og heyrið þið bara, hvað rödd
hennar er hærri og styrkari."
Ég hafði í rauninni ekki vikið
hársbreidd frá Debbie allan þenn-
an tíma og hafði því ekki tekið
eftir þessum breytingum, en
mamma og pabbi voru alveg stór-
hrifin. Þau báðu Mike að kenna sér
þjálfunaræfingarnar og voru tímun-
um saman að æfa sig á þeim. Og
héldu áfram að lýs undrun sinni og
gleði vegna framfara Debbie.
Hrifning þeirra og áhugi var
smitandi. Fjöllin gæddust tign að
nýju, grenitrén ilmuðu yndislega og
þjálfunarkerfið varð að stórkostleg-
ustu hugmynd allrar tuttugustu
aldarinnar.
Síðasta daginn, sem við dvöldum
í kofanum, urðum við svo önnum
kafin við að ganga frá öllum hinum
geysilega farangri okkar, að Debbie
var skilin ein eftir úti á miðju gólfi
og látin sjá um sig sjálf.
111
Allt í einu hrópuðu þær mamma
og Betty báðar samstundis: „Lítið
á Debbie! Hver lét hana setjast
upp?“
Okkur til mikillar furðu svaraði
enginn þessari spurningu. Við
spurðum börnin hvert af öðru. Þau
höfðu alls ekki snert við henni.
„Ég settist sjálf upp“, tilkynnti
Debbie þá skyndilega með stolti 1
röddinni.
Og sumardvöl okkar í fjöllunum
lauk þannig með fögnuði.
Stór, rauð orð.
Það hafði verið ákveðið, að við
færum með Debbie til Domanstofn-
unarinnar á tveggja mánaða fresti.
Og nú var kominn tími til þess að
halda þangað aftur. En nú var
andrúmsloftið þar sannarlega breytt
til hins betra. Sérhverju barnanna
hafði farið fram, og allir foreldrarn-
ir voru alveg ólmir í að sýna það
svart á hvítu, að það miðaði á-
fram. Strax og við komum inn í bið-
stofuna, settum við Mike Debbie
litlu á gólfið hjá tveim öðrum börn-
um, og hún mjakaði sér yfir til
þeirra og fór að leika sér við þau
án alls hiks. í fyrstu ýttu þau öll
brunabíl fram og aftur og töluðu
í brotinn síma, en svo kom Debbie
auga á tuskubrúðu undir stólnum
og dró hana til sín. Og skyndilega
fóru allir foreldrarnir að hlægja.
Börnin þrjú höfðu raðað sér kring-
um tuskubrúðuna og voru að þjálfa
hana af mesta kappi.
Á þessum tveim mánuðum, frá
ágúst til október, hafði þroskaald-
ur taugakerfis Debbie aukizt um
heila fimm mánuði. Bilið hafði sem