Úrval - 01.02.1967, Síða 116

114
ÚRVAL
ist mikið. Það var líkt og ég væri
lokuð inni í vítahring. Ég vildi, að
barnið mitt yrði sjálfstæð vera, en
mín eigin hegðun varð samt til þess
að auka vanmáttarkennd hennar og
ósjálfstæði.
Ég træddi vandamál þetta við
Mike. Við gerðum okkur grein fyr-
ir því, að á þessu fyndist sjálfsagt
engin tafarlaus lausn. Við gátum
ekki vænzt þess, að hún yrði sjálf-
stæð tilfinningalega að nokkru
marki, fyrr en hægt væri að ,vinna
bug á líkamlegum vanmætti henn-
ar og auka hreyfingarmöguleika
hennar. P
En Mike tók það einnig fram, að
við mættum samt ekki gefast upp
fyrir fram, hvað snerti þennan þátt
í þroska Debbie. Hann sagði, að það
hlytu að fyrirfinnast árangursríkar
aðferðir til þess að koma henni til
hjálpar á þessu sviði, bara ef við
reynum a föllum lífs og sálarkröft-
um að uppgötva þær. Mike sagði,
að sér fyndist til dæmis, að ég væri
allt of ósveigjanleg, hvað þjálfunar-
áætlun Debbie snerti. „Leyfðu
henni að komast upp með svolít-
inn mótþróa stöku sinnurn," sagði
hann. „Hún er þó að minnsta kosti
að tjá sjálfa sig, þegar hún segir
nei. Þar er um að ræða hennar
eigin persónuleika, en ekki þinn. Þú
verður líka að sjá henni fyrir svo-
lítilli skemmtun. Farðu einstaka
sinnum með hana út af heimilinu
og sýndu henni eitthvað skemmti-
legt, eitthvað, sem er nýstárlegt í
hennar augum. Bjóddu einhverjum
krökkum að koma hingað til þess
að leika sér við hana. Það mun
reynast auðveldara fyrir hana að
sætta sig við þetta, þegar hún finn-
ur, að fleiri en fjölskyldumeðlim-
irnir taka henni eins og hún er,
en útiloka hana ekki.
Ég sá, að Mike hafði mikið til
síns máls í þessu efni, og ég byrj-
aði strax að fara að ráðum hans.
Hið nýja félagslíf Debbie hófst með
heimsóknum Marks litla Yeslow.
Þetta var skapgóður, þriggja ára
drenghnokki, frjálslegur og út-
hverfur. Hann virtist sem sniðinn
fyrir Debbie í þessu efni.
Það var Mark, sem sýndi Debbie
litlu, hversu félagsskapur og vin-
átta er mikils virði. Þegar hann
kom í fyrstu heimsóknina, sat hann
inni í leikfangaskápnum og hugaði
að alls konar bílum, meðan Debbie
hélt áfram þjálfunaræfingum sín-
um. Ég hélt, að hún tæki varla
eftir nærveru hans. Þau sögðu ekki
eitt orð hvort við annað allan morg-
uninn, en þegar kominn var tími
til að Mark litli færi heim, vildu
þau fá að hittast aftur.
f næstu viku þurfti frú Yeslow
nauðsynlega að skreppa í bæinn og
hún fékk að skilja Mark litla eftir
heima hjá okkur. Og þegar hún kom
að sækja hann tveim tímum seinna,
spurði Debbie einmitt þeirrar
spurningar, sem ég hafði þráð að
heyra: „Af hverju var Mark hérna
hjá okkur aleinn, en ekki með
mömmu sinni?“
„Af því að hann Mark vinur þinn
er mjög fullorðinslegur, lítill
drengur,“ svaraði ég og lagði mikla
áherzlu á svar mitt.
f fyrstu gerði Debbie sér ekki
grein fyrir því, að þessi orð mín
höfðu að geyma persónuleg skila-