Úrval - 01.02.1967, Side 118

116
ÚRVAL
lýsingaspjaldapappír, teiknaði rautt
epli á hana og skrifaði þar á með
risavöxnum stöfum: ÞETTA ER
EPLI.
Það tók Debbie nú bara tvo daga
að ráða við orðið „þetta“, og þaðan
í frá notaði ég þessa aðferð til þess
að kynna óhlutkennd orð. Ég bjó til
einfalda setningu með nýja orðinu
í. Nú miðaði okkur aftur drjúgum
við lestrarnámið, og nú hafði ég
fundið þrep, sem greiddi okkur
göngu frá einföldum orðum til
fyrstu bókanna hennar.
Skriftin var enn sama vanda-
málið. Hún var alveg herfileg.
Debbie var illa við að skrifa í sand
eða mála stafi með sjálfum fingr-
unum. Og hún hélt áfram að mynda
sama óskiljanlega párið, sem ein-
kennandi var fyrir allar tilraunir
hennar með notkun blýants. Við
reyndum alls konar tæki hvert af
öðru, litblýanta, liti og fleira, en það
skipti engu máli, hvert tækið var.
Hún gat ekki beitt því, svo að vit
væri í. Henni virtist jafnvel ekki
þykja gaman að því að krassa.
Skriftarleikni Debbie olli mér
sárra vonbrigða, en framfarir
hennar á sviði snertiskynsins bættu
ríkulega fyrir það. Ég var ánægð
og undrandi í senn. Debbie gat
þekkt í sundur tíu mismunandi efn-
ispjötlur í poka, án þess að horfa
á þær. Húnn fann það við snert-
ingu. Ég skrifaði nöfn hinna ýmsu
efna á spjöld, „flauel“, „ull“,
„brókade" og svo framvegis og
gerði þetta þannig erfiðara fyrir
hana. Henni þótti mjög gaman að
finna rétta efnið og leggja pjötl-
una ofan á rétt spjald.
Við fórum aftur í heimsókn til
Domanstofnunarinnar í febrúar, og
starfsfólkið virtist vera mjög ánægt
með árangur okkar. Debbie var nú
næstum hálfs fjórða árs, og við
höfðum aðeins fengizt við þessa
þjálfun í 6 mánuði. En hvílíkar
breytingar höfðu ekki orðið á
ástandi hennar á þessum stutta
tíma! Augu hennar voru nú skær
og leiftrandi, bros hennar glaðlegra
og svipur hennar lifandi og fullur
áhuga á umhverfinu. Handhreyfing-
ar hennar voru nú ekki eins klunna-
legar og áður. Hún gat notað hend-
urnar af meiri leikni og nákvæmni.
Hún gat nú beitt fótum sínum tals-
vert, er hún skreið. Hún gat lesið
orð. Hún gat setzt upp og setið uppi,
að vísu í fremur óeðlilegri stell-
ingu.
Árangurinn af allri þessari vel-
gengni varð sá, að enn var þjálf-
unin aukin. Hið eina, sem olli okk-
ur miklum og óvæntum vonbrigð-
um, var viðhorf starfsfólksins gagn-
vart hinni nýju setstellingu Debbie.
„Þetta er „Godoffel“-stellingin,“
sagði hr. Doman afdráttarlaust.
Það liðu nokkrir mánuðir áður
en ég gerði mér grein fyrir því, að
þegar starfsfólkið ræddi um
„Godoffel“-stellinguna, var það
bara að breiða yfir hina raunveru-
legu merkingu orðsins með því að
breyta því svolítið. Það átti við
„God-awful“-stellingu (hræðilega
stellingu).
SKRIÐIÐ Á MAGANUM, ÁÐUR
EN FARIÐ ER AÐ SKRÍÐA
Á FJÓRUM FÓTUM
Starfsfólk stofnunarinnar gerir