Úrval - 01.02.1967, Qupperneq 128

126
ÚRVAL
En samt var sá dagur dýrlegastur
þeirra allra, þegar við flugum heim
aftur. Þegar ég horfði í andlit harn-
anna hvert af öðru við heimkom-
una, fann ég bæði til djúprar gleði
og öryggiskenndar. Jú, þau höfðu
verið ósköp einmana, en þeim hafði
gengið alveg prýðilega án okkar
hjálpar! Það hvarflaði að mér hugs-
un sem leiftur. Hinzta markmið
allra foreldra er að þurrka að síð-
ustu út foreldrahlutverk sitt. En
ég hafði ekki langan tíma til heim-
spekilegra hugsana, því að yfir mig
helltist heill hafsjór af kossum,
faðmlögum, spurningum og frá-
sögnum. Kannske hafði börnunum
gengið ágætlega án okkar, en það
var samt alveg dásamlegt að vera
kominn heim aftur!
„HLAUPTU BURT,
LITLA STÚLKA!“
Það, sem ég hefði helzt haft þörf
fyrir næstu dagana, hefðu verið
þrenn aukaeyru. Öll börnin höfðu
safnað heilmiklum birgðum af frá-
sögnum og spurningum, og þau
létu dæluna ganga allan daginn. Að
lokum tókst mér að friða þau sem
allra snöggvast, svo að mér gæfist
tækifæri til þess að hringja í nýja
kennarann hennar Debbie í leik-
skólanum. „Hvernig gengur Debbie
í skólanum?" spurði ég, þegar ég
hafði rétt aðeins gefið mér tíma til
þess að kasta á hana kveðju.
„Debbie gengur vel,“ svaraði frú
Weisman, „en hún hefur skapað
heilmikið vandamál hjá okkur.“
Vandamál?" spurði ég mjög
kvíðin.
„Já, alvarlegt vandamál," svaraði
frú Weisman, en ég greint glettn-
ina í rödd hennar. „Allir drengirn-
ir og telpurnar berjast blátt áfram
um hana.“
Ég var enn ekki búin að hlusta
á allar frásagnirnar, þegar tími
var kominn til að fara með Debbie
norður til Philadelphiu, því að nú
var kominn október. Þegar við
mamma stigum upp í flugvélina, þá
freistaðist ég jafnvel alls ekki til
þess að tala um Debbie sem „litla
barnið“. Hún var í blárri dragt,
með samlita skó og veski og hárið
greitt frá enninu, en yfir það var
síðan bundið höfuðbandi. Hún leit
út eins og lítil dama.
Debbie stóð sig stórkostlega við
allar prófanirnar. Hún las sögu með
svipuðum árangri og 10 ára barn,
tíndi leiftursnöggt smápeninga upp
af gólfinu, skreið á maganum og
fjórum fótum af miklum krafti, og
sjónin reyndist framar öllum von-
um. Glenn Doman var ekki í bæn-
um, og því kom.dr. Rosalise Wilkin-
son nú í hans stað, þegar meta skyldi
að lokum niðurstöður allra athug-
ananna. „Magaskriðið veitir Debbie
ekki lengur nægilega þjálfun og
hreyfingu fyrir fæturna," sagði hún.
„Festið dálítið af trépinnum í maga-
skriðkassann hennar, svo að hún
geti notað þá til þess að spyrna
kröftulegar í.“ Dr. Wilkinson var
ekki heldur vel ánægð með skrið
hennar á fjórum fótum. „Hún snýr
höndunum enn of mikið inn á við
og er ekki nærri nógu stöðug.“
Ég fann vonbrigðin heltaka mig.
En svo bað dr. Wilkinson mig
skyndilega um að reyna að láta
Debbie standa. „Er það mögulegt?"