Úrval - 01.02.1967, Qupperneq 130

128
ÚRVAL
fullkomlega læknaðan „athetoid“-
sjúkling.
En nú þegar ég skrifa þessi orð,
þá er ég farin að berjast gegn þess-
um úrskurði af öllu afli. Ég minn-
ist þess, sem hr. Doman sagði, er við
hittumst fyrst:
„Markmið þessarar þjálfunar er
ekki dálítið heilbrigðara barn, ekki
næstum því heibrigt barn, heldur
fullkomlega heilbrigt barn. Þegar
þú lætur innrita Debbie í fyrsta
bekk barnaskólans, verður ekki
nauðsynlegt fyrir kennarann að fá
að vita, að þar sé um að ræða heila-
skaddað barn.“
Hr. Doman hefur gert áætlun um
framtíð henni til handa, sem tekur
langt fram okkar innilegustu bæn-
um. í byrjun trúðum við ekki á
áætlun hans. En Debbie varð sí-
fellt sterkari og heilbrigðari hverja
vikuna af annarri, hvern mánuð-
inn af öðrum, og í hjörtum okkar
tók að fæðast draumur. Við vitum,
að einhvern tímann mun draumur
þessi rætast. Einhvern tímann mun-
um við segja við Debbie:
„Hlauptu burt, litla stúlka!“
Og hún mun rísa upp og standa
stöðug ...... og hún mun hlaupa.
Maður einn var ákærður fyrir árás og líkamsmeiðsl. Við yfirheyrsl-
urnar hélt hann því statt og stöðugt fram, að hann hefði aðeins „ýtt
svolítið við“ fórnardýrinu.
„Og hve fast?“ spurði sækjandinn.
„O, bara svolítið."
„Einmitt það“, sagði sækjandinn. „Ein vilduð þér þá ekki stiga hérna
fram og sýna dómaranum og kviðdómendum, hvað þér eigið við með
orðunum „bara svolítið". Ég skal leika fórnarlambið.11
Hinn ákærði gerði sem fyrir hann var lagt og nálgaðist sækjandann.
Þegar hann var kominn fast að honum, hófst hann handa, og áheyr-
endur voru alveg furðulostnir, er þeir sáu hann berja lögfræðinginn
í andlitið hvað eftir annað, hefja hann síðan á loft og kasta honum
endilöngum upp á borð.
Svo sneri hinn ákærði sér frá hinum ringlaða sækjanda og ávarp-
aði dómara og kviðdómendur þessum orðum: „Herrar mínir, svona
eins og einn tíunda hluta af þessu!“
Irish Digest.
Eiginkona við eiginmanninn: „Þú formæltir mér svo hræðilega með
allskonar fúkyrðum upp úr svefninum í nótt.“
Eiginmaðurinn: „Hver var svo sem sofandi?"
Táningur segir við annan táning: „Það hlýtur að vera eitthvað að
löppunum á mér. Þær eru alveg eins i laginu og skórnir mínir.“