Úrval - 01.03.1968, Síða 121

DUGLAUS DRENGUR
113
leysa sig undan herþjónustunni, með
því að gera það uppskátt hve ungur
hann var.
Feðgarnir hittust í stjórnaraðsetri
herþj álfunarstöðvarinnar. Charles
Hayward leit á þennan grindhoraða,
þústaða son sinn allstrangur á svip.
„Sonur minn,“ sagði hann, „ég
vona að þú sættir þig við að vera
kyrr hérna, því um annað er ekki
að ræða. Farnist þér nú vel.“ Að
þessu mæltu gekk hann burt.
SETTUR Á SVARTAN LISTA.
Hayward gat nú raunar illa sætt
sig við að vera þama kyrr, og aldrei
mundi honum auðnast að vinna sér
heiðurspening fyrir góða hegðun í
herþjónustu. Það var sett ofan í
við hann fyrir að hafa ekki heilsað
yfirmanni sínum, en hann svaraði
svo: „Herra, reglugerðin mælir svo
fyrir, að ekki sé skylda að heilsa
ef meira en 30 skref eru milli manna
sem skráður er í sjóher og yfirmanns
hans, og mundi ég gjarna vilja mæla
bilið sem milli okkar var, herra.“
Fyrir þetta andsvar fékk hann að
sitja inni í þrjá daga upp á vatn og
brauð. Leiðréttingu fékk hann enga.
Fyrstu kynni sín af kjörum sjó-
liða fékk Hayward á bandarísku
skipi, sem hét Patoka, en sú vist
þótti honum öllu verri en hin fyrri.
Hann reyndi að losna úr þessari
prísund með því að þjálfa sig til
flugmanns í lofthernum, en til þess
skorti hann undirstöðumenntun. Þá
reyndi hann að taka að sér kyndara-
starf en til þess dugði hann ekki
heldur, hann loftaði ekki skóflu.
Og við hverja uppgjöfina lækkaði
álitið, unz neðar var varla komizt,
En meðan hann var á Patoka
tókst honum að tengja það vináttu-
samaband, sem gerbreytti lífi hans.
Ásamt stallbræðrum sínum nokkr-
um var hann eitt sinii að skafa af
málningu, þegar það bar til að einn
af þeim blótaði af vangá um leið
og hérforinginn, John Brady, gekk
hjá.
Þessi góði gildvaxni herra lét
hendur óðara skipta, en höggið hitti
Hayward svo hann féll um koll. Um
leið og hann brölti á fætur, stamaði
hann: „Það var ekki ég sem blót-
aði.“
Yfirmaðurinn skipaði honum að
segja til sökudólgsins. Hann gerði
það — og eftir það breyttist við-
mótið. Hayward trúði presti sínum
á skipinu fyrir vandræðum sínum
og þrá sinni og von um að verða
sjóliðsforingi, en hann sagði her-
foringjanum, og tók nú að rætast
úr. Ungum mönnum hafði þá í fyrsta
sinn verið gefinn kostur á að taka
þátt í samkeppni um aðgang að sjó-
liðsforingjaskóla Bandaríkjanna.
„Hvaða líkur heldur þú að séu á
að þú teljist tækur?“ spurði prest-
urinn.
„Það veit ég ekki, herra,“ svar-
aði pilturinn.
„Með þeim undirbúningi sem þú
hefur mundi ég álíta að þær væru
engar,“ svaraði presturinn. „En samt
mundi líklega mega komast króka-
leiðir að þessu marki. Það verður
erfitt og þú verður að taka á öllu
sem þú átt til, en ef þú stendur
þig, skal ég vera þér innan handar.“
„Ég ætla að reyna, prestur,“ sagði
drengurinn.
Og' svo var tekið til óspilltra mál-