Úrval - 01.04.1968, Blaðsíða 74

72
ÚRVAL
Cordobés. Það var auðséð. Hann
var grannur, en samt vöðvastæltur
og klæddur dýrðlegum „glitbún-
ingi“. Hann glitraði þarna gylltur
og brúnleitur eins og logi þrátt
fyrir regnið.
Don Livinio beið óstyrkur
þeirrar ákvörðunar, sem nú skyldi
taka. Hann vissi, að nautabanarnir
höfðu rétt til þess að afturkalla
keppni vegna rigningar eða vinds.
Ef þeir gerðu slíkt núna, neyddist
Don Livinio til þess að bjóða sér-
hverjum áhorfenda tafarlausa end-
urgreiðslu fyrir aðgöngumiðann.
Hið fjárhagslega tjón yrði mikið, en
reiði áhorfenda yrði samt enn meira
ógnvekjandi. Nú þegar bárust
krefjandi hróp mannfjöldans inn á
völlinn með hvetjandi hljómfalli:
„Los toros, los toros, los toros!
(Nautin, nautin, nautin!)
Skyndilega tók regnið að steyp-
ast niður á enn ofsalegri hátt en
áður. Það gegnvætti sandinn á vell-
inum og myndaði þar polla, sem
voru allt að tveir þumlungar á
dýpt. Don Mariano de Quiros spurði
samt E1 Cordobés og hina nauta-
banana, hvort þeir ætluðu að berj-
ast. Hann varð að hrópa, svo að
það heyrðist til hans vegna hávað-
ans frá áhorfendum. Aðstoðar-
menn E1 Cordobés gáfu honum
merki um það með bænarsvip, að
hann skyldi svara þessu neitandi.
En hann hafði þegar tekið ákvörð-
un. Á leiðinni til Las Ventas hafði
hann sagt: „Við berjumst á vatna-
skíðum, ef þörf krefur.“
En Paco Ruiz bað hann samt að
íhuga málið betur og benti um
leið á sleipa leðjuna. Þá sagði E1
Cordobés: „Paco, þú hefur aldrei
tínt baðmull. Ég lifði og hrærðist
í svona leðju. Fæturnir á mér
þekkja hana.“
Nautabanarnir samþykktu að
berjast. Það var tilkynnt, að það
yrði 30 mínútna bið, og áhorfend-
ur kyrrðust í sætum sínum og biðu.
Klukkan 6,15 stytti upp, og hópur
aðstoðarmanna kom þjótandi út á
völlinn með kústa og sópuðu því
mesta burt úr pollunum. Síðan
kváðu við óskapleg hróp frá
áhorfendum að nýju, þegar for-
stjórinn veifaði vasaklút sínum til
merkis um, að leikurinn skyldi
hefjast.
Hljómsveitin hóf að leika
,,pasodoble“, og nautabanarnir
stilltu sér upp til þess að ganga í
skrúðgöngu um völlinn. Þeir stirn-
uðu snöggvast og signdu sig. Síð-
an sneri E1 Cordobés sér að mönn-
um þeim, sem stóðu við hlið hon-
um, og muldraði: Que Dios reparta
suerte“ (Megi guð færa okkur
öllum heppni). Og síðan lagði hann
af stað í hina löngu göngu um-
hverfis völlinn. Hann gekk hægt
og hátíðlega í blautum, hættuleg-
um sandinum.
ENDIR BERNSKUÁRANNA
PALMA DEL RIO 1936—1950
„Ég grét yfir Manolo bróður mín-
um daginn þegar hann fæddist,
og ég er ekki enn hætt að gráta
yfir honum,“ segir Angelita Benitez.
„Það var síðdegis á heitum maí-
degi árið 1936, rétt fyrir borgara-
styrjöldina. Þá var ég 14 ára göm-
ul, en ég vissi vel hvað var að
gerast. Ég gat heyrt móður mína