Úrval - 01.04.1968, Blaðsíða 76

74
ÚRVAL
uel gat ekki borðað var einfaldlega
sú, að hann hafði soltið heilu hungri
og hungurvofan hafði læst kruml-
um sínum í hann af heljarafli. Sult-
arverkirnir í maga hans ollu maga-
krampa, og það var honum kvöl
að borða.
Brátt birtist ný fæðutegund á
kvöldborði Benitezf j ölskyldunnar.
Það var gras, sem soðið hafði ver-
ið í potti. Og það átti eftir að sjást
þar oft. „En stundum fengum við
engan matarbita þrjá daga í röð,“
segir Angelita. „Svo varð mamma
veik einn morguninn. Hún gat ekki
risið upp úr rúminu. Nú geri ég
mér grein fyrir því, að hún hafði
lagt svo hart að sér við að reyna
að halda í okkur lífinu, að hún var
orðin algerlega örmagna. Á sjötta
degi versnaði henni mjög mikið.
Hún var með hitasótt og var svo
lasburða, að hún gat ekki lyft hand-
leggjunum. Þá nótt kveiktum við
öll á kertum og stóðum í kringum
rúmið hennar. Manolo var svo lít-
ill, að höfuð hans náði rétt upp
yfir rúmbríkina. Hann grét.
Eftir svolitla hríð hvíslaði hún
að mér: „Angelita, Angelita, ég gef
þér bræður þína og systur. Þú
verður nú að verða móðir þeirra.“
Og nokkrum mínútum síðar var
hún dáin. Hún var 36 ára. Um morg-
uninn komu þeir með líkkistu frá
verkstæði trésmiðsins. Svo lokuðu
frændur mínir kistunni og báru
hana burt.“
Næstu árin barðist Angelita fyrir
lífi Benitez-fjölskyldunnar. Hún tók
að sér hver þau störf, sem buðust
hverju sinni. Þrátt fyrir stöðugt
hungur stækkaði Manuel óðum,
þangað til hann fór að fylla út í
skyrtuna og buxurnar, sem hann
greip á hverjum morgni úr tötra-
hrúgu fjölskyldunnar. Hann var að
vísu magur, en hann var liðugur
og snar, og tíu ára gamall var hann
orðinn slyngur þjófur, sem stal app-
elsínum og kjúklingum til þess að
hjálpa til að halda lífi í fjölskyld-
unni.
Þegar Manuel var orðinn 14 ára
árið 1950, sá hann fyrstu kvik-
mynd sína í litla kvikmyndahús-
inu í Palma. Það var kvikmynd um
fátækan, en hugrakkan ungling, sem
gerðist mikill nautabani. Og þessi
mynd hafði þau áhrif á drenginn,
að honum fannst sem honum væri
sópað inn í nýja veröld dýrðar og
töfra. Þegar Manuel var einn heima
daginn eftir, greip hann teppi af
rúmi systur sinnar og hélt á því
líkt og nautabani heldur á „mul-
etunni" (rauða klæðinu, sem fest
er á prik, en með hjálp þess reynir
nautabaninn að stjórna hreyfingum
nautsins, er viðureignin nær há-
marki).
„Hæ, ,,toro“!“ hvíslaði hann og
hreyfði teppið til eftir öllum kúnst-
arinnar reglum, líkt og hann væri
að hlýða einhverri gamalli, sterkri
eðlishvöt, er hefði blundað með
honum. Draumurinn tók að skýrast
í huga hans. „Hæ, „toro“,“ hróp-
aði hann að ímynduðu nauti, sem
hann sá ljóslifandi fyrir sér. Og á
því augnabliki voru bernskuár Man-
uels á enda.
BLINT AUGA.
Regnið streymdi niður í sandinn,
sem þakti nautaatsvöllinn Las Ven-