Úrval - 01.04.1968, Blaðsíða 84

82
ÚRVAL
vallareglur nautaatsins oft fótum
troðnar, vegna þess að dýrin eru
leigð og ekki drepin í viðureign-
inni. Þess vegna vex þekking og
leikni nautanna með hverri við-
ureign, sem þau taka þátt í þang-
að til þau eru orðin ógnvænlega
ill og hættuleg, enda drepa þau
marga „maletillas“ og særa enn
fleiri árlega í viðureignum þessum.
Þeir Manuel og Juan fóru úr einu
þorpinu í annað og eltu „capeurn-
ar“. Þeir gengu 10, 15 eða jafnvel
20 mílur á dag til þess að komast á
milli þorpanna og missa elcki af
atinu. Þeir börðust við nautin fyr-
ir einn vínberj aklasa, eða fyrir
nokkra peseta, sem þeir betluðu í
skikkjur sínar í lok atsins. Og svo
þegar síðasta „capean“ var á enda
þá um sumarið, ákváðu þeir loks
að skilja. Þeir höfðu mátt þola
margs konar mótlæti saman, bar-
smíð og brostnar vonir, og svo
endaði félagsskapur beirra einn
daginn með handabandi og orðinu
„suerte“, sem þeir skiptust á.
„Suerte“ þýðir gæfa, og þeir ósk-
uðu hvor öðrum gæfu og gengis
með orði þessu einn daginn við
þjóðveginn, sem liggur til Anda-
lúsíu. Juan sneri aftur í áttina heim
til Palma, en Manuel lagði af
stað í norðurátt ..... í áttina til
Madrid.
Þar fékk Manuel vinnu vorið
1957 í hópi byggingarverkamanna,
sem unnu fyrir byggingameistara
og lóðabraskara einn, Luis Lopez y
Lopez að nafni. Lopez reykti ekki,
og hann setti næstum aldrei hatt
á skallann á sér. En hann átti samt
eftir að gegna þýðingarmiklu hlut-
verki í lífi Manuels. Hann átti eft-
ir að verða „maðurinn með stóra
hattinn og svera vindilinn“ í lífi
hans.
„Sonur minn sagði mér frá þess-
um strák, sem vildi óður og upp-
vægur verða nautabani,“ segir
Lopez. „Þegar ég heyrði um nauta-
at í borg einni hundrað mílum
fyrir norðan Madrid, kom ég því
þannig fyrir, að hann fengi tæki-
færi til þess að reyna sig þar. Mig
langaði til þess að sjá, hvort
nokkurt gagn væri í honum. Hann
vissi jafnvel ekki, hvernig halda
átti á skikkjunni. En það veit guð,
að ekki vantaði hann kjarkinn! Og
því langaði mig til þess að athuga,
hvort ég gæti ekki komið honum á
framfæri sem nautabana.“
Manuel var alveg í sjöunda
himni, en svo var hann kvaddur
í spænska herinn, þegar svo leit
út, sem allar vonir hans mundu
brátt rætast. Hann lauk herskyldu
sinni árið 1959, skömmu áður en
hann varð 23 ára. Samkvæmt regl-
um þeim og venjum, sem gilda um
nautaatið, þá var hann þegar orð-
inn gamall maður. 23 ára að aldri
hafði Joselito þegar unnið sér frægð
sem mesti nautabani sögunnar.
Þeir Manolete og Dominguin voru
orðnir þjóðhetjur, þegar þeir náðu
þeim aldri, og þá hafði Ordonez
þegar barizt við hundruð nauta.
En Lopez var samt reiðubúinn að
hætta á þetta vegna hins ofboðs-
lega hugrekkis Manuels. Og þann
15. ágúst stóð hann fyrir nautaati,
sem halda skyldi í bænum Tala-
vera de la Reina. Nokkrum dög-