Úrval - 01.04.1968, Blaðsíða 96

94
ÚRVAL
aldrei að ljúka því, tók svo upp
nautabanaskikkjuna, sem lá við
hlið hans, spratt á fætur, og með
leiftursnöggri sveiflu fékk hann
nautið til þess að gera ofsafengna
atlögu.
Sýningatímabilið, sem hafði byrj-
að sem fífldirfskulegt fjárhættuspil,
endaði í ofsafenginni sigurvímu. Á-
horfendur voru alveg óðir af hrifn-
ingu. E1 Cordobés var eins og storm-
sveipur, sem vex sífellt að styrk-
leika og sópar öllu með sér. Hann
háði hvert nautaatið á fætur öðru
og unndi sér lítillar hvíldar. Áhorf-
endur urðu gripnir algeru æði. Á-
hrifin af skilyrðislausu hugrekki
hans voru alveg ómótstæðileg. Oft
höguðu þeir sér eins og vitfirring-
ar, eftir að hann hafði lagt naut að
velli. í litlum bæjum kastaði fólkið
alls konar „gjöfum" sem þakklætis-
votti í áttina til nautabanans, kan-
ínum og öndum, pylsum og vín-
belgjum. í borgunum voru nauta-
atsvellirnir alþaktir höttum og
skóm, blómum og höfuðklútum.
Einn tryllingsdag í Cardena skar
Manuel átta eyru, þrjá hala og ein-
ar klaufir af fjórum nautum, sem
hann hafði lagt að velli, og síðan
gengu aðdáendur hans með hann á
gullstóli um götur bæjarins í tvær
klukkustundir samfleytt. Laun hans
hækkuðu úr 1000 pesetum upp í
100.000 peseta fjrrir hvert nautaat.
„Sýningatímabilinu mun aldrei
ljúka þetta árið,“ skrifaði blaða-
maður einn í Córdoba. „Allir bæir
vilja fá E1 Cordóbés. Ef þessu held-
ur svona áfram um hríð, mun hann
eignast sjálfan Spánarbanka (Banco
de Espana).“
En sýningatímabilinu lauk að lok-
um í hellirigningu síðdegis dag einn,
þegar Manuel ók að kofa systur
sinnar í Palma del Rio. „Komdu
með mér,“ hrópaði hann til Ange-
litu. „Ég þarf að sýna þér svolítið.1'
Þau óku um aurugar götur þorpsins
í úrhellisrigningu, þangað til Man-
uel stanzaði fyrir framan stórt hús.
Hann leiddi systur sína inn í húsið.
„Það voru ekki komin nein ljós í
húsið,“ segir Angelita. „Við tókum
því kerti og þreifuðum okkur áfram
í myrkrinu úr einu herberginu í
annað og þukluðum veggina. Þetta
hús var svo undur stórt. Ég endur-
tók hvað eftir annað: „Qué grande.“
(En hve það er stórt). Þarna voru
jafnvel nokkur svefnherbergi, sem
voru eingöngu til þess ætluð að
sofa í þeim. Við höfðum alltaf sof-
ið öll í einu herbergi allt okkar
líf. Þarna var vatn. Við höfðum
aldrei búið í húsi með vatnsleiðslu
i
Við lukum skoðunarferðinni við
útidyrnar. Manuel slökkti á kert-
inu og tók húslyklana úr vasa sín-
um. Svo afhenti hann mér þá.
„Jæja,“ sagði hann bara, „þetta
er húsið, sem ég lofaði að kaupa
handa þér!“
AUGNABLIK SANNLEIKANS.
Einu hljóðin, sem greina mátti á
Las Ventas-nautaatsvellinum, voru
lágir smellir, sem mynduðust, þeg-
ar regndroparnir skullu á pollunum,
sem myndazt höfðu þar á víð og
dreif. Þungbúin ský grúfðu yfir
borginni. Á áhorfendapöllunum
héldu 23.000 áhorfendur niðri í sér
andanum, er E1 Cordobés stikaði í