Úrval - 01.04.1968, Blaðsíða 83

81
„EL CORDOBES“ ....
ar verst lét, átum við grasið eins
og nautin í haganum. Þetta var tími
ævintýra okkar.
MAÐURINN MEÐ
STÓRA HATTINN.
Og þessi tími lengdist og lengd-
ist og varð að nokkrum árum, ár-
um biturrar reynslu. Ungi pilturinn
reikaði um fátækrahverfi Sevilla,
yfir mýrlendin í Huelva og með-
fram borgarveggjum Cadiz. Eitt
sinn vissu þeir ekki sitt rjúkandi
ráð og héldu því aftur heim til
Palma. Og Manuel réð sig til starfa
á ökrum Don Felixar. En draum-
urinn mikli hélt honum enn í hel-
greipum sínum. Og því leitaði hann
á vit nautanna að næturlagi. En
nú hafði ríkislögreglan misst alla
þolinmæði. Þeir Manuel og Juan
voru gerðir brottrækir úr Palma,
og nú hófu þeir flakkið á nýjan
leik.
Og þeir voru ekki hinir einu, sem
voru á þess konar flakki.Þeir voru
aðeins lítill hluti heillar hjarðar af
rótlausum, hálfsveltum piltum, sem
reika fram og aftur um gervallan
Spán ár hvert í leit að sama krafta-
verkinu. Þeir eru kallaðir „malet-
illas“ og híma langtímum saman
við hlið nautabúanna og þrábiðja
um að fá tækifæri til þess að berjast
við nautin. Þeir biðja þess heitt, að
þeir verði uppgötvaðir af „mönn-
unum með stóru hattana og sveru
vindlana" ..... einhverjum naut-
griparæktarbónda eða umboðs-
manni nautaatsvallanna.
Þeir Manuel og Juan unnu í viku-
tíma í Toledo við að hreinsa hest-
hús, þangað til þeir höfðu safnað
nægilegum peningum til þess að
kaupa ósvikið nautadrápssverð,
framleitt í Toledo. Og síðan reik-
uðu þeir af stað á nýjan leik í
norðvestur í áttina til Salamanca.
Og Manuel bar hið göfuga vopn á
öxl sér. Þar slógust þeir í hóp
„máletillas“ á torginu Plaza Mayor
þar í borg. Vicente Ortiz ,sem er
fastagestur í kaffihúsi einu þar við
torgið, minnist vel haustsins 1956.
,,Á hverju kvöldi lögðust þeir til
svefns í tugatali þarna á torginu,“
segir hann. Þeir sveipuðu um sig
hinum fátæklegu nautabanaskikkj-
um sínum, sem veittu þeim ekki
meira skjól en svo, að þeir skulfu
af kulda. Og þarna höfðust þeir
við alla nóttina. Eitt rigning-
arkvöldið horfði ég út á torgið og
sá unglingspilt standa þar einan
út af fyrir sig. Hann var með dag-
blað í hendinni, og hann notaði
það sem nautabanaskykkju og
reyndi að fá hundinn minn, hann
Boris, til þess að ráðast á það. Þetta
er fyrsta minning mín um Manuel
Benitez."
Næsta sumar eltu þeir Manuel
og Juan nautin yfir hálfan Spán
frá einni „capeunni“ til annarrar.
„Capea“ er minna háttar nautaat,
sem haldið er á aðaltorgi þorpsins
og hver sem er getur tekið þátt í.
Torgið er afgirt með nokkrum
staurum, vörubifreiðum eða asna-
vögnum. Og síðan er gamall tarfur
eða kýr rekin inn á torgið og hvaða
„maletilla“ sem þorir, getur reynt
að leika raunverulegan „nauta-
bana“.
í slíkum viðureignum eru grund-