Úrval - 01.04.1968, Blaðsíða 79

77
„EL CORDOBES“....
um leið. Hugrekki nautsins olli því,
að áhorfendur klöppuðu og hróp-
uðu af hrifningu.
Impulsivo réðst aftur gegn hest-
inum, en í þetta skipti náði ,,pica-
dorinn“ rétt aðeins til þess að veita
nautinu mjög grunnt sár, um leið
og það rak hornin djúpt inn í
bólstraða ábreiðuna og reyndi að
ná til skrokks hestsins. Nautið var
nú orðið þreytt vegna sára sinna
og reiðiofsans, og því lét það lokk-
ast, er E1 Cordobés tók að sveifla
skikkju sinni fyrir framan það. Þeg-
ar það þaut fram hjá nautabanan-
um, rykkti það hausnum ofsalega
upp á við til vinstri. Nautabaninn
snerist á hæli og lyfti svarta hatt-
inum af höfði sér og sveiflaði hon-
um til. Hann var að gefa merki til
forstjórastúkunnar þarna langt fyr-
ir ofan hann. Þetta var merki um,
að hann vildi, að ,,picadorarnir“
skyldu sendir burt af vellinum.
Paco tók andköf, er hann sá þetta.
Hann gerði sér grein fyrir því, að
E1 Cordobés tók á sig hræðilega
áhættu, er hann fór fram á það að
mega án frekari undirbúnings hefja
viðureign sína við þetta ógnvekj-
andi dýr, sem hafði aðeins fengið
eina sæmilega spjótsstungu ennþá.
„Manolo, Manolo,“ æpti hann svo
hátt, að það yfirgnæfði hrifningar-
óp áhorfenda. „Ekki strax! Eina
stungu enn.“
En það var um seinan. Forstjóri
nautaatsvallarins gaf merki með
vasaklút sínum, og picadorarnir“
voru kallaðir burt af vellinum með
lúðrablæstri.
TÍMI Æ VINTÝRANNA.
PALMA DEL RIO 1951.
Eltingarleikurinn var trylltur,
æðisgengin hlaup um hagann, sem
máninn varpaði fölum bjarma sín-
um yfir. Þeim Manuel Benitez og
Juan Horrillo vini hans hafði að
lokum tekizt að lokka ungan tarf
frá nautahjörðinni með því að nálg-
ast hann mjög og mana hann. Þeg-
ar hann tók á rás eftir þeim, þutu
þeir af stað, en héldu samt áfram
að mana hann öðru hverju. Þannig
tókst þeim að lokka hann langt burt
frá hjörðinni. Þeir hættu ekki fyrr
en þeim tókst að lokka hann að
svolítilli þyrpingu trjáa. Þá tók
tarfurinn skyndilega eftir því, að
hann hafði einangrazt frá hjörðinni.
Hann teygði hausinn upp og sveifl-
aði hornunum ógnandi fram og aft-
ur. Þetta var klukkan eitt eftir
miðnætti.
Það eru tvær leiðir opnar fyrir
þá ungu Spánverja, sem vilja ger-
ast nautabanar. Önnur liggur um
litlu nautaatsvellina, sem eru í eigu
helztu nautgriparæktarbændanna,
sem hafa það fyrir atvinnu að ala
upp naut fyrir nautaatsvelli borg-
anna. Á litlum völlum á búgörðun-
um prófa atvinnunautabanar hug-
rekki kúnna. (Þær kvígur, sem
standast prófið, eru síðan notaðar
til kynbóta. Hinar fara beint í slát-
urhúsið). Þar veitist ungum mönn-
um, sem hafa hlotið nægileg með-
mæli, þannig dálítið tækifæri til
þess að reyna nokkur brögð. Hir;
leiðin er fyrir utan lög og rétt. Hún
liggur til haganna, sem nautin reika
um. Og sú leið er aðeins farin að
næturlagi... Þegar tunglið er fullt.