Úrval - 01.09.1970, Blaðsíða 116

VKL______
114
birgðir og útvegun þeirra til handa
hinum „nýfædda“ ameríska her.
Hann veitti þinginu góð ráð, um
samskipti við ýmsa Indíánaflokka og
verndun verzlunar- og viðskipta-
hagsmuna nýlendnanna. Hann tók
að leita fyrir sér um aðstoð Frakka
í styrjöldinni og var enn fremur
meðlimur Öryggisnefndarinnar, sem
hafði það hlutverk að efla varnir
Pennsylvaniu gegn hugsanlegum
brezkum árásum. Það er engin furða
á því, að John Adams fannst eitt
sinn ástæða til þess að, taka það
fram, að Franklin var „mestallan
tímann steinsofandi í sæti sínu“ á
þingfundum.
Sally, dóttir Franklins, tók inni-
lega á móti honum við heimkomuna.
Hún hafði nú gifzt kaupmanni, Ric-
hard Bache að nafni, og áttu þau nú
þrjú börn. En aðrar fjölskyldufrétt-
ir voru slæmar, Jane Mecom, systir
Franklins, sem nú var orðin ekkja,
hafði orðið að flýja frá Boston ásamt
fjölda annarra borgara, því að nú
var hafið umsátur um borgina. Og
William sat enn sem fastast sem ný-
lendustjóri í New Jersey.
Franklin reyndi hvað eftir annað
að fá son sinn til þess að ganga í lið
með amerísku nýlendunum. Hann
lýsti afstöðu sinni af fullri hrein-
skilni. Hann sagðist vera hlynntur
sjálfstæði amerísku nýlendnanna.
William varð alveg furðu lostinn, er
hann heyrði þetta. Það voru jafnvel
fáir menn á Meginlandsþinginu, sem
tóku enn svo afdráttarlausa afstöðu.
Þegar Franklin spurði son sinn,
hvers vegna hann hefði ekki sagt af
sér stöðu sinni, svaraði William því
til á mjög ákveðinn hátt, að sér
ÚRVAL
fyndist hann vera skulbundinn kon-
ungi.
Franklin reyndi að varðveita hug-
arró sína þrátt fyrir gjána, sem var
að dýpka milli þeirra feðganna. En
misklíðin milli þeirra feðganna
magnaðist mjög, svo að við lá, að
þeir slitu öll tengsl sín á milli, er
átökin hörðnuðu og aðrir konungs-
hollir nýlendustj órar flúðu eða voru
rekriir frá völdum.
í nóvember árið 1775 ávarpaði
William Franklin þing New Jersey.
Hann skýrði þingheimi frá því af-
dráttarlaust, hvers vegna hann hefði
ekki fylgt dæmi annarra konung-
hollra embættismanna með því að
flýja út í brezk herskip. Hann sagð-
ist ekki kæra sig um, að konungur
héldi, að það ríkti „raunveruleg
uppreisn í New Jerseynýlendunni
eins og ríkti augsýnilega í öðrum
nýlendum.“
William skýrði þingmönnum frá
því, að þeir þyrftu ekki annað en að
skýra honum frá því, ef þeir vildu
losna við hann. Þessi ákveðna af-
staða Williams hafði slík áhrif á
þingmenn, að þeir samþykktu að
senda Georgi III. bænarskjal. Will-
iam stakk upp á því, að í því létu
þeir í ljósi ósk um „endurheimtingu
friðar og samræmis milli nýlend-
unnar og heimalandsins“.
Þetta bænarskjal var ógnun við
hina samræmdu andspyrnu ame-
rísku nýlendnanna. Og þingmenn
Meginlandsþingsins brugðu því
skjótt við. Þeir voru því allir sam-
mála, hversu nauðsynlegt það væri,
að samstaða nýlendnanna í and-
spyrnuhreyfingunni rofnaði ekki.
Meginlandsþingið samþykkti ein-