Úrval - 01.09.1970, Blaðsíða 84

82
ÚRVAL
niður á A-Þilfarið örmagna af
þreytu....
Þar rakst ég á hjálpsaman far-
þega, og það var sá fyrsti þeirrar
tegundar sem ég hef fyrirhitt síðan
æðisgangurinn hófst. Hann tók eftir
klæðleysi mínu, reif sig úr treyj-
unni og vafði henni utan um okkur
Maríu.
É'g mundi blátt áfram ekki eftir
því að ég var svo allsnakin.
—- Ef við komumst til New York,
get ég fengið hann aftur, sagði mað-
urinn.
Seinna varð ég þess vísari að í
jakkavasanum voru tvö þúsund
dollarar auk vegabréfs mannsins og
annarra verðmæta.
Við María skirðum nú eftir þil-
farinu, þangað til við komumst inn
í borðsalinn. Þar sátu hópar af kon-
um og börnum meðfram veggjunum.
Nú voru liðnar tvær klukkustundir
síðan áreksturinn varð. Sumir álitu,
að við hefðum rekizt á ísjaka eins
og Titanic forðum. Við urðum ekki
vör við neinn af áhöfninni og engar
fyrirskipanir komu frá stjórn skips-
ins. Sumir álitu að öll áhöfnin hlyti
að vera við dælurnar. En grátandi
kona endurtók í sífellu: Skipshöfnin
hefur skilið okkur hér eftir til að
deyja. Ég horfði sjálf á, þegar hún
fór öll í bátana!
Ef við hefðum bara vitað, að skip-
ið myndi haldast á floti í hálfa ell-
eftu stund og að skip streymdu að
úr öllum áttum, hefði það án efa
bjargað mörgum mannslífum. Ég
hélzt ekki við inni og kom mér aftur
út á þilfarið. Eftir óratíma sást til
björgunarbáta. Konurnar börðust
um að láta hala sig niður í bátinn.
Þá gerðist það stundum, að karl-
maður kom þjótandi hrinti konun-
um frá og notaði kaðalinn fyrir
sjálfan sig. Sumir biðu ekki einu
sinni eftir reipinu, heldur stukku í
sjóinn.
Ég fann hvernig hallinn á skip-
inu óx og heyrði sjóinn gjálfra
niðri í iðrum þess. Skipið gat sokk-
ið til botns á hverri stundu og þá
hlutum við að dragast niður með
því.
Þá ásetti ég mér að láta Maríu
síga niður. Ég tróð mér fram að
borðstokknum. Þar stóðu tvær kon-
ur, sín með hvorn kaðal. Þær höfðu
látið mæður og börn síga niður,
hvert sinn er björgunarbátur lagð-
ist að. Þær skiptu sér ekkert af
mér, svo ég tók kaðalinn af annarri
þeirra.
— Hvað ætlizt þér fyrir? spurði
önnur þeirra. — Það er enginn bát-
ur hér fyrir neðan. Þeir eru allir
framá. . . .
Ég skýrði þeim frá því að mig
langaði til að láta Maríu síga nið-
ur í þeirri von að einhver bátur
kæmi auga á hana. Loks tókst mér
að sannfæra þær um að mér væri
alvara og þá hjálpuðu þær mér til
þess.
Á öðrum enda taugarinnar var
lykkja. Brá ég henni nú utan um
Maríu og herti að undir höndum
hennar. Síðan brýndi ég rækilega
fyrir henni að þrýsta olnbogunum
fast inn að síðunum. Loks faðmaði
ég hana að mér og sagði henni að
nú kæmi góður maður og lofaði
henni í bátsferð með sér. Skyldi
þetta vera í síðasta sinn, sem ég