Úrval - 01.09.1970, Blaðsíða 81

EKKI ERU ALLIR KARLMENN HETJUR
79
Andrea Doria sekkur í sce. Aðeins
hálft nafn skipsins er sýnilegt ft.h.).
Stokkhólm kemur til New York með
mölbrotið stefni eftir áreksturinn
ft.v.J.
börn, í baráttunni fyrir að bjarga
sjálfum sér. Hið forna lögmál á lífs-
hættustund: „Konur og börn fyrst“,
var þar grafið og gleymt.
Ég sá karlmenn rífa björgunar-
belti af gömlum og ósjálfbjarga
konum. Ég sá áhöfn skipsins ýta
frá í fyrsta björgunarbátnum, án
þess að líta við konum og börnum
er á skipsfjöl biðu, án þess að hirða
hót um sjúklinga eða gamalmenni.
Ég sá eiginmenn og feður stökkva
niður í bátana og láta fjölskyldurn-
ar eiga sig. Ég horfði á mennina
verða að villidýrum á fáeinum mín-
útum.
Rétt áður en „Stockholm" sigldi á
„Andrea Doria“, komu þessir menn
óaðfinnanlega fram. Þeir voru
menntuð og hugsandi prúðmenni,
er glöddu sig við hátíðahald á síð-
asta kvöldi ferðarinnar. Þeir voru
nærgætnir við konur sínar, sáu
þeim fyrir sæti, hjálpuðu þeim í
kvöldkápuna. Þeir voru ástúðlegir
feður, er sátu á rekkjustokk barna
sinna og sögðu þeim ævintýri.
Ég sat með nokkrum vinum mín-
um í salnum á ferðamannafarrým-
inu. Öllum leið vel, jafnvel vita
ókunnugar manneskjur voru orðn-
ar vinafólk. Mig langaði ekkert til
að slíta samvistunum þegar klukk-
an var orðin 11 um kvöldið.
—• Nei, setztu nú aftur, Lillý,
hrópaði Frank Cavolina. — Það er
alltof snemmt að fara að hátta enn-
þá.
— Já, láttu nú líða úr þér, Lillý,
þetta er síðasta kvöldið, bætti kon-
an hans við.
Eiginlega hefði ég átt að vera
löngu komin til Maríu litlu dóttur
minnar, sem var niðri í klefa 641.
En Cavolina-hjónin höfðu verið
okkur Maríu svo góð í allri ferð-
inni, að mér fannst ég ekki geta
haft á móti þeim. Ég hafði farið
tvisvar niður til telpunnar með
stuttu millibili, auk þess sem annar
farþegi sat líka hjá henni.
Allt frá því er ég steig fæti mín-
um í fyrsta sinni út á „Andreu
Doriu“, hafði ég einkennilegt hug-
boð um að eitthvað kæmi fyrir
Maríu, áður en við næðum til New
York. Að hún myndi detta og meiða
sig, eða eitthvað því um líkt. Mig
langaði til að henni liði eins vel og
unnt væri, þangað til pabbi hennar
tæki á móti okkur í New York.
Loks bauð ég vinum mínum góða
nótt og lagði af stað til klefa okk-
ar. María lá sofandi og ég sagði
þessum góðviljaða farþega að hann
mætti fara að hátta. Síðan tók ég
að búast til svefns.
Ég hlakkaði til morgundagsins,
því þá bjóst ég við að hitta mann-
inn minn, Georg Dooner. Mér fannst
heil eilífð síðan hann fór til Ame-
ríku, en á morgun, á morgun... .
Allt í einu hrökk ég upp af þessum
hugsunum við ægilegan brest. Eg
hafði verið viðstödd sumar af verstu
sprengjuárásum styrjaldarinnar, en
þetta var enn verra, skyndilegra,
hryllilegra....
Ég hentist yfir um gólfið, þegar