Úrval - 01.09.1975, Blaðsíða 83

BÓBÓ: ÚLFUR í HÚSINU
81
gerðu afsökunarbeiðni úlfsins.
Þetta kvöld held ég að við höf-
um brotið blað 1 úlfasögunni. Eftir
því, sem ég best veit, var þetta í
fyrsta sinn í sögunni, sem fullvax-
inn, grár skógarúlfur viðurkenndi
fjöikvæni flokksforingja síns. Al-
drei síðan hefur Bóbó sýnt mínum
rétta maka annað en mestu blíðu,
virðingu og góða siði.
ERFIÐ LEXÍA. Að kynna börn-
in fyrir Bóbó var erfiðara. Sorrel
var tæplega þriggja ára og Kester
ekki fullra tveggja, þegar þetta
var. Ég var sæmilega viss um, að
Bóbó yrði vinsamlegur við þær,
jafnvel ástúðlegur, en þar sem ég
var ekki alveg fyllilega viss, hlaut
að vera einhver áhætta. Ég varð
að leggja þá spurningu fyrir mig
með hvaða rétti ég gæti tekið slíka
áhættu gagnvart tveimur smábörn-
um.
Ég áleit að í augum Bóbós væru
börnin hvolpar. Þar með var fram-
tíð fjölskyldu okkar komin undir
þeim. Þar sem úlfarnir lifa villtir,
hjálpa hinir úlfarnir hvolpamömm-
unni við að ala upp afkomendur
úJfaforingjans. Ef Bóbó væri trúr
úifaeðlinu, væri gersamlega óhuss-
andi fyrir hann að valda svo þýð-
insarmiklum einstaklineum skaða.
Samt var mér ekki fyllilega rótt:
Gátu verið eðlilegar aðstæður, rétt-
lætanlegar kringumstæður, þar sem
börf væri lögum samkvæmt að
bíta hvolpana? Þar til ég hafði
svarað þessari spurningu, ætlaði ég
að bíða frekar með kynninguna. A
meðan sá ég til þess, að Bóbó vicsi
af börnunum og umhyggju minni
fyrir þeim, með því að leika mér
við þær á hverjum degi, skammt
frá svæði hans, en utan seilingar.
Ég fékk svarið sex vikum seinna
í Pellyfjöllum í Yukon, um 120 km
norðvestur af White Hall. Könnun
mín varðandi þennan þátt hafði
leitt til ýmissa og ólíkra svara, allt
frá sögum um Rómúlus og Remus,
um úlfa, sem höfðu tekið að sér
mannabörn og a!ið upp, yfir í bein-
ar viðvaranir og fullyrðingar um
að Bóbó myndi hreinlega éta börn-
in okkar. Að lokum fann ég, að ég
gat engu öðru treyst en beinni vitn-
eskju og flaug norðureftir.
Mér heppnaðist að finna stað, þar
sem ég gat fylgst með úlfahópi,
skammt frá lítilli þverá Pellyár-
innar. Þennan stað fann ég með
hjálp innfædds veiðimanns. I fjóra
daga og þrjár kaldar nætur 14 ég
í svefnpokanum mínum, vafinn inn
í plastdúk, og hrevfði mig ekki
nema til að borða kex og súpa
kalda hænsnakjötssúpu úr dósum.
Ég fylgdist í gegnum sjónauka með
ferðum úlfafjölskyldu í ríflega
100 m fjarlægð. Úlfarnir vissu að
ég var þarna, voru varkárir í fyrstu
og létu sjaldan sjá sig, þar til að
kvöldi annars dags, þegar ég sá
ylfingana í fvrsta sinn. Þeir komu
fram úr greninu, sex saman, þriggja
til fjöaurra vikna gamlir. í tutt-
ueu mínútur eða svo léku þeir sér
ú+i. en skriðu síðan inn í grenið.
M°ðan ég lá þarna, veitti ég at-
hvpli fiórum fullorðnum dýrum.
Eitt þeirra var augljóslega mamm-
an. því hún hafði búst.in júgur.
Annað dýr var stærst af öllum
hópnum, miklu stærra en Bóbó, og