Úrval - 01.09.1975, Qupperneq 73

BÓBÓ: ÚLFUR í HÚSINU
71
allt sem áður var venjulegt, og tók
á sig nýja mynd.
Þegar ég horfi til baka, er mér
Ijóst að þetta byrjaði allt saman,
þegar ég var ennþá aðeins aðstoð-
armaður í auglýsingafyrirtæki í
London. Um helgar dvaldi ég
gjarnan í dýragarðinum í Regent
Park, vegna þess að úlfarnir, sem
þar voru í búrum höfðu eitthvað
í augunum, sem laðaði mig að þeim
aftur og aftur. Það var eitthvað
órætt í augnaráði þeirra, eitthvað,
sem sá langt útyfir píslarvætti
fangelsislífsins, og þetta augnaráð
hafði mikil áhrif á mig. Þegar ég
starði í þessi augu, dreymdi mig
dagdrauma, sem fluttu mig langt
frá hinu venjubundna og tilbreyt-
ingarlausa lífi í London yfir í fjar-
lægar auðnirnar, þar sem úlfarnir
ráða ríkjum.
Það hefur verið sagt um drauma,
að þeir séu aðeins framtíðarvonir
sem bíða þess að rætast. Hvað mig
snertir er þetta rétt. Dagdraum-
arnir, sem mig dreymdi hjá úlfun-
um í London, snerust alltaf um
Vestur Kanada og það fór ekki hjá
því, að þeir leiddu mig til þessa
dásamlega lands sem nú er heim-
kynni mitt. í þau tíu ár, sem ég
hef verið hér, fæ ég ekki betur
séð en að úlfar hafi haft áhrif á
líf mitt með ótrúlegum hætti —
það er varla að hægt sé að kalla
það tilviljun — með því að koma
í ljós á þeim stundum, þegar
ákvörðunin um að yfirgefa Lond-
on sýndist sérstaklega vafasöm og
barfnaðist stuðnings.
Fyrsti úlfurinn kom í Ijós kvöld
rokkurt í miðjum maí, í nánd við
Rossá í Yukon, þar sem ég var að
undirbúa handrit að heimildarkvik-
mynd um námuopnun. Þetta kvöla
gekk ég nokkra kílómetra þaðan
sem ég hafði verið við vinnu og
tyllti mér stundarkorn á grýttan
hól, umkringdur sólsetri og kyrrð
og naut þagnarinnar og fegurðar-
innar. En allt í einu settist fram-
andleiki náttúrunnar að mér; ég
fann til kvíða, næstum hræðslu,
og þráði London með öllum sínum
kunnuglega hávaða.
í sama bili kom úlfur í ljós und-
an lággróðrinum, aðeins um 15
metra frá mér, stóð grafkyrr og
starði á mig með þessum sömu
rafdökku augum og ég hafði séð í
London, en nú var ekkert fjarrænt
í augnaráðinu. Það var skýrt og
áleitið. Ég veit ekki hve lengi við
horfðumst í augu, en svo lagði
hann af stað og gekk í boga fram-
hjá mér á þessu trjálausa svæði.
Hann staðnæmdist og leit á mig,
áður en hann hvarf aftur inn í
lággróðurinn. f því augnaráði var
eins og ásökun vegna viðkvæmn-
innar, sem komið hafði yfir mig
skömmu áður, og allt í einu lukt-
ist liósbleikur friður Yukonkvölds-
ins um mig og staðfesti veru mína
í landinu. Efaskýin ruku burtu eins
og dögg fyrir sólu.
Þegar það henti næstu sex árin
að ég fylltist heimþrá eða varð
óánægður með Kanada, voru það
úlfar, sem gripu þar í taumana í
tæka tíð hverju sinni. Kanada hafði
verið mér gott. Þar hafði ég komið
mér vel áfram; þar hafði ég kynnst
stúlkunni, sem ég giftist. og þa"
hafði ég eignast rjóður í strand-