Úrval - 01.09.1975, Blaðsíða 159

Úrval - 01.09.1975, Blaðsíða 159
SJÖ MÍNÚTUR 15? og 1 sömu sviíum kastaði Edmonds ser á hann og íelldi hann. Andar- taki siðar köstuðu iimm aðrir iög- regiumenn sér yfir Ian Baii og einn þeirra sparkaði úr hendi hans marg hleypunni, sem enn var með fimm skotum. Nú voru nákvæmlega sjö mín- útur liðnar, síðan mannránstilraun- in hófst. Sammy Scott gekk að Austin- bílnum og sá að Mark Phillips hélt enn utan um konu sína. Hún steig inn í bílinn og spurði: „Ertu ómeidd, elskan?“ Prinsessan og maður hennar litu upp og brostu. „Já, þakka þér fyr- ir,“ svaraði Anna. „Mér líður prýði- lega.“ ÞEGAR FANGINN VAR yfir- heyrður síðar um kvöldið, neitaði hann fyrst í stað að svara nokkr- um spurningum. Yfirmönnum Scot- land Yard virtist bréfið til drottn- ingarinnar og fjárhæðin, sem hann bar á sér, benda mjög eindregið til þess, að hann væri félagi úr hópi hermdarverkamanna. Fyrsta hugsun þeirra var að ná samsærismönnunum, en eftir 48 stunda nána öryggisleit kom í ljós, að það, sem Ball sagði, var líklega satt: „Ég gerði þetta einn og skipu- lagði það einn.“ Þá höfðu lögreglu- mennirnir sett saman fyrsta og þýð- ingarmesta kaflann í sögunni um hinn ógæfusama Ian Ball. Hann fæddist aðeins þremur ár- um á undan Önnu prinsessu. Faðir hans var iðnaðarmaður og dó, þeg- ar drengurinn var fimm ára. Skömmu síðar fluttist fjölskyldan í húsnæði á vegum borgarinnar í Uxbridge. Móðir hans vann fyrir þrem pundum á viku í verksmiðju tii að drýgja ekkjulííeyrinn og framfleyta syni sínum og dóttur. Ball var einrænt og þögult barn og forðaðist fótboltaleiki hinna drengjanna, af því þar gat orðið nokkuð róstusaint. Jafnvel mömmu hans þótti hann fremur heigulsleg- ur, og í skólanum var honum strítt. Þar var hann álitinn „sú gerð drengja, sem vingast ekki við neinn og fer sínar eigin leiðir. Það var auðvelt að gleyma því, að hann væri til . . Eftir að hann lauk skólanum varð hann stöðugt einrænni og geðstirð- ari og fannst allir gera honum rangt til. Hann ásakaði móður sína fyrir að hafa ekki sent hann í betri skóla, þótt hún hefði enganveginn efni á því. Þegar hann var átján ára, hætti hann allt í einu að tala við hana. Þau þrjú ár, sem hann dvaldi þó enn á heimili hennar, kom hann boðum til hennar með þvi að skrifa á miða og skilia þá eftir hér og þar um húsið. Þegar hann varð 21 árs, gerðist það einu sinni er móðir hans kom heim úr vinnu, að hún fann her- bergið hans alautt. Hann var farinn með allt sitt hafurtask. Það var ekki fyrr en í mars 1974, að hún frétti það frá lögreglunni, sem heimsótti hana um hánótt, hvað af hon- um hafði orðið, og á hvern hátt hann var flæktur í það. sem málflutningsmaðurinn Sam Silkin kallaði síðar „næstum ótrúlegt — eitt af þessum afar sjaldgæfu mál- um, þar sem nakinn sannleikurinn
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152
Blaðsíða 153
Blaðsíða 154
Blaðsíða 155
Blaðsíða 156
Blaðsíða 157
Blaðsíða 158
Blaðsíða 159
Blaðsíða 160
Blaðsíða 161
Blaðsíða 162
Blaðsíða 163
Blaðsíða 164
Blaðsíða 165
Blaðsíða 166
Blaðsíða 167
Blaðsíða 168
Blaðsíða 169
Blaðsíða 170
Blaðsíða 171
Blaðsíða 172
Blaðsíða 173
Blaðsíða 174
Blaðsíða 175
Blaðsíða 176
Blaðsíða 177
Blaðsíða 178
Blaðsíða 179
Blaðsíða 180

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.