Úrval - 01.09.1975, Blaðsíða 45

43
HINN OGLEYMANLEGI „SVARTI-JACK“ . . .
megni að setja sig í stellingar her-
manna á hersýningu. En þeir gerðu
sér grein fyrir því, að þeir voru
klæddir tötrum, berfættir og mjög
óhreinir, og þeir skömmuðust sín
fyrir að láta Svarta-Jack sjá sig
þannig útlítandi.
Enginn hafði enn sagt nokkurt
orð. Yfirliðþjálfi vinnudeildarinnar
gekk meðfram röðinni og gaf fyrir-
skipanir: „Réttið úr ykkur, piltar,
horfið fram. Sýnið „Gamla mann-
inum|“, hvað í ykkur býr.“ Svo
gekk hann að yfirmanni deildar-
innar, heilsaði honum að her-
mannasið og sagði: „Allir viðstadd-
ir eru óaðfinnanlegir, herra!“
Yfirmaður deildarinnar svaraði
kveðju hans, sneri sér við og gekk
til Galleghans, sem stóð hreyfingar-
laus við vegbrúnina.
..32. herfylkið reiðubúið, herra!“
kallaði hann.
Það ríkti alger þögn. Allir horfðu
á Svarta-Jack. „Hvar eru hinir,
maior?“ spurði hann hörkuleg'a.
..Við erum hér allir, herra!“
Svarti-Jack svaraði þessu engu.
Þegar maður sá hann á þessu augna
bliki, þennan mann, sem átti sjálf-
ur engin börn, var líkt og maður
væri að virða fyrir sér sorgbitið
andlit föður, sem hefur verið skýrt
frá því rétt í þessu, að synir hans
hefðu látið lífið. Það leið heil mín-
úta, þrungin þjánineu, áður en
Svarti-Jack sneri sér til þeirra. sem
orð’ð höfðu eftir í faneabúðunum,
og saeði blíðlega: ..Annist bá. nilt-
ar. Þetta eru drengirnir mínir."
Að stríði loknu sneri Galleghan
heim til Ástralíu og hélt áfram að
þjóna samfélaginu, bæði í sinni op-
inberu stöðu og í einkalífi sínu. Ár-
ið 1948 var hann útnefndur yfir-
maður áströlsku hersendinefndar-
innar, sem send var til Berlínar.
Þar hafði hann ýmsum skyldu-
störfum að gegna. Meðal annars
hafði hann umsjón með innflutn-
ingi heimilislauss fólks frá Evrópu
til Ástralíu.
Enda þótt Galleghan væri her-
maður og föðurlandsvinur, var hann
samt alls ekki haldinn hrokakennd-
um hleypidómum né hefnigirni
gagnvart fyrri óvinum. Á árunum
eftir stríðið, þegar það ríkti mikil
andúð á japönum í Ástralíu, var
hann mjög andsnúinn því, að stofn-
uð yrðu félög fyrrverandi her-
fanga, og ástæðum þeim, sem að
baki slíkum hugmyndum lágu. Og
hann var óhræddur við að láta slík-
ar skoðanir í ljós.
„Stríðinu er lokið,“ sagði hann,
„og hatrið mun ekki hjálpa okkur
á nokkurn hátt. Ef við viljum
byggja upp Ástralíu og gera hana
ölfuga, skulum við heldur snúa
okkur að málefnum friðarins."
Þegar hann var aðlaður árið 1969,
voru margir okkar á þeirri skoð-
un, að það hefði dregist of lenvi,
að þjóðin heiðraði þannig þennan
mikla ástralíumann. Hann hafði
haft stöðug tengsl við gömlu félag-
ana úr herfylkinu. Hann hafði ver-
ið ósmkur á ráð og aðstoð við okk-
ur, sem lifað höfðu af fangabúða-
vistina í Changi og vinnubúðunum,
og hann hafði af djúpri samúð að-
stoðað fjölskyldur þeirra, sem lát-
ið höfðu þar lífið.