Úrval - 01.09.1975, Blaðsíða 11

Úrval - 01.09.1975, Blaðsíða 11
VISKA MÓÐUR NÁTTÚRU 9 ekki mannkynið í heild. Alltof íá ónumin svæði eru eftir. Bæði með ráðnum hug og afskiptaleysi höf- um við einangrað okkur frá nátt- úrunni, sem skapaði okkur. Áhersl- an, sem við leggjum á vísindin hefur valdið ógnvekjandi offjölgun mann- kynsins, sem aftur leggur enn meiri áherslu á áframhaldandi þróun vís- inda, til að við getum haldið sömu lifnaðarháttum og bætt afkomuna. Því miður hef ég komist að raun um að of mikil áhersla á vísinda- þróun veikir stöðu mannsins og kemur jafnvægi lífsins úr skorð- um. Vísindin leiða af sér tækni. Tæknin leiðir af sér flóknari og flóknari útbúnað. Dæmin eru alls staðar: Margvísleg uppbygging verslunarfyrirtækja, sjálfvirkni og verktækni, stríð, skattaálagning, lagasetningar, þessa gætir á nær öllum sviðum mannlegs lífs. En til hvaða ráða getur hinn vísindalega sinnaði maður gripið? Setjum svo að tæknifræðingar komist að þeirri fræðilegu niðurstöðu að þeir séu á góðri leið með að koma sinni eigin menningu fyrir kattarnef. Eru þeir færir um að snúa spilinu við? Mistök fyrri menningarskeiða og einnig okkar eigin, sanna að mað- urinn er ekki hæfur til að fást við endalaust flóknara líf. Hann hefur ekki fundið hvernig hann getur ráðið við vísindaþekkingu sína. I þessu tilviki held ég að maðurinn geti lært af hinni frumstæðu nátt- úru. því hún var sköpuð af sólar- orkunni og þrífst við óendanlega flóknar aðstæður. Ekkert vanda- mál hefur rejmst henni óleysanlegt. Úr flóknum samstæðum atóma hef- ur náttúran skapað lokkandi feg- urð blómanna, kæti höfrunganna og vitsmuni mannsins — undur lífsiris. Úti í náttúrunni skynja ég þetta undur og borið saman við það verð- ur vísindaleg hæfni okkar að smá- munum einum. Samsetning tölvu er einföld borið saman við upp- byggingu einnar frumu. í frum- stæðu umhverfi verður mér ljós staða mannsins í þróuninni, eins og ég losni skyndilega úr dáleiðslu. Lífið sjálft verður að vera til við- miðunar þegar dregnar eru álykt- anir. Hvernig gat mér sést yfir svo augljósa staðreynd, þó ekki væri nema um stundarsakir? Á göngu í frumskógi Indónesíu sé ég vafningsvið teygja sig upp eftir margstofna trjám. Smáfuglar kallast á. Páfagaukar skrækja. Um leið og ég geng yfir safaríka mold- ina, kem ég auga á villisvínafjöl- skyldu, sem ráfar um og hrín. Ap- ar sveifla sér yfir höfði mér. Eðla skríður upp á trjábút. Mér finnst ég flytjast aftur í gráa forneskju, leystur úr viðjum klukku tilveru okkar. Aldir verða að sek- úndum. Maðurinn verður að nýleg- um hlekk í margbreytilegri keðju lífsins. Siðmenningin verður að augnabliki í þróunarsögunni. Um- kringdur villtri náttúru skynja ég síður einstaklingseðli mitt. Eg sé dýrin í kringum mig sem tilraunir náttúrunnar; og ég skil að maður- inn er einnig þar á meðal. Hver tegund er sem fulltrúi ákveðins lífsforms, sem reynir að halda velli, nota hvert tækifæri, sem gefst sér til framdráttar. Vaðfuglinn hefur
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152
Blaðsíða 153
Blaðsíða 154
Blaðsíða 155
Blaðsíða 156
Blaðsíða 157
Blaðsíða 158
Blaðsíða 159
Blaðsíða 160
Blaðsíða 161
Blaðsíða 162
Blaðsíða 163
Blaðsíða 164
Blaðsíða 165
Blaðsíða 166
Blaðsíða 167
Blaðsíða 168
Blaðsíða 169
Blaðsíða 170
Blaðsíða 171
Blaðsíða 172
Blaðsíða 173
Blaðsíða 174
Blaðsíða 175
Blaðsíða 176
Blaðsíða 177
Blaðsíða 178
Blaðsíða 179
Blaðsíða 180

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.