Úrval - 01.09.1975, Blaðsíða 120

118
ÚRVAI
ekki dáinn?“ hvíslaði hún að lok-
um.
,,Ég er hræddur um það.“
Svolítið seinna reyndi hún að
brosa. „Aumingja Rex litli,“ sagði
hún. ,,Ég veit ekki hvernig ég fer
að án hans. Okkur hefur liðið svo
vel saman.“
„Ég veit það. Hann átti góða ævi,
frú Donovan. Og ef ég má gefa þér
gott ráð, þá rúðlegg ég þér að fá
þér nýjan hund. Annars finnst þér
þú vera ein og yfirgefin."
„Nei,“ sagði hún og hristi. höf-
uðið. „Þessi litli hundur var mér
svo mikils virði. Ég get ekki látið
annan taka hans sæti. Eg fæ mér
aldrei framar hund.“
EFTIR SVO SEM mánuð hringdi
Halliday, fulltrúi hjá Dýravernd-
unarfélaginu, til mín. „Herriot,"
sagði hann. „É’g ætla að biðja þig
að koma með sér að líta á dýr.
Það er varðandi vonda meðferð.“
Hann vísaði mér til vegar á runna-
röð niðri við ána og sagðist ætla
að hitta mig þar.
Þegar ég ók inn á mjóstrætið að
húsabaki, kom Halliday á móti mér,
alvarlegur og virðulegur í dökka
einkennisbúningnum sínum. Þegar
hafði safnast saman hópur forvit-
inna áhorfenda, og ég fann til
áhrifamáttar örlaganna, þegar ég sá
skorpna, brúna ondlitið. Frú Dono-
van. hugsaði ég. Þó það nú væri,
að hún þyrfti að sletta sér fram
í svonalagað.
Við Halliday héldum inn í hrör-
legan. gluggalausan skúr. Þar sat
stór hundur, hlekkiaður við hring
í vegenum. Eg hef séð marga,
magra hunda, en hér var sá magr-
asti. Það mátti greinilega sjá hvert
bein og völu í gegnum skinnið.
Afturparturinn var eitt fleiður af
setusárum, og það var hlaupið drep
í sum þeirra. Dautt hold hékk í
strimlum, og það voru líka sár
langsum eftir bringubeininu og rif
beinunum. Feldurinn virtist vera
daufgulur í verunni, en hann var í
kleprum og stífur af óhreinindum.
„Hann er um ársgamall,“ sagði
fulltrúinn. „Og mér er sagt, að hann
hafi setið hér, síðan hann var átta
mánaða hvolpur. Það var vegfar-
andi, sem heyrði hann ýlfra, ann-
ars hefðum við sjálfsagt aldrei frétt
um hann.“
Mér varð allt ; einu flökurt. Ekki
vegna lyktarinnar í skúrnum, held-
ur af tilhugsuninni um þetta þolin-
móða dýr, sem hafði setið hér,
hungrað og gleymt i myrkri og skít
í nærri því ár. Sumir hundar hefðu
gelt sig í hel, aðrir hefðu orðið viti
sínu fjær af hræðslu og eftir því
grimmir, en hjá þessum sá ég ekki
annað en rósamt trúnaðartraust.
Hann var af þeirri tegund hunda,
sem trúa í blindni á manninn og
taka öllum duttlungum hans án
þess að mögla.
..Eigandinn er ekki með öllu
mialla," sagði Halliday. „Hann bvr
hiá gamalli móður sinni, sem held-
ur er ekki alveg með á nótunum.
Hann virðist hafa hent einhverjum
mat til hundsins, þegar hann mundi
eftir honum. en þar með er líka
hirðan unptalin."
Eg rétti fram höndina og strauk
yfh' skítugan hundshausinn. Hund-
urinn svaraði strax með bví að
leggia loppuna upn á handlegginn