Úrval - 01.11.1975, Page 106

Úrval - 01.11.1975, Page 106
104 ÚRVAL voru stórir skápar með glerhurðum fullir af forláta skóm og gljáandi stíg- vélum. Það var skínandi fallegt. En frúnni gömlu var farin að förlast sjón, og hafði hún því enga ánægju af þess konar. Mitt á meðal skónna voru ein- ir rauðir, alveg eins og skórnir prins- essunnar, og þeir voru einstaklega fal- legir. Skóarinn sagði líka, að þeir hefðu verið gerðir handa greifabarni, en hefðu ekki reynst mátulegir. „Pað mun vera gljáleður í þeim,“ sagði frúin gamla, — „þeir gljá.“ „Já, þeir glansa,“ sagði Katrín, og. þeir reyndust henni mátulegir, en gamla frúin vissi ekki, að þeir voru rauðir, því hún mundi aldrei hafa leyft Katrínu að ganga til fermingar með rauða skó á fótunum, en það gerði nú Kntrín engu að síður. Öllum varð starsýnt á fætur henn- ar. og þegar hún gekk inn eftir kirkju- gólfinu að kórdyrunum, þá þótti henni sem gömlu myndirnar á legsteinunum, þessar myndir af prestum og prest- konum, með stífu kragana og á síðu, svörtu fötunum, væru að hvessa aug- un og horfa á rauðu skóna hennar. Um rauðu skóna og annað ekki var hún að hugsa, þegar presturinn lagði hönd á höfuð hennar og talaði um heilaga skírn og sáttmálann við guð og um það, að nú ætti hún að vera fullorðin, sannkristin stúlka. Og org- elið hljómaði svo hátíðlega og barna- raddirnar ómuðu svo fagurt og organ- leikarinn söng með, en Katrín hugs- aði ekki um nokkurn skapaðan hlut nema rauðu skóna. Seinna um daginn varð gamla kon- an þess vís af allra umtali, að skórnir hefðu verið rauðir, og hún sagði, að það væri ljótt og að Katrín ætti fram- vegis að hafa svarta skó á fótum, þeg- ar hún færi til kirkju, og það gerði ekkert til, þó skórnir væru gamlir. Sunnudaginn eftir var altarisganga. Katrín horfði á svörtu skóna, — hún horfði á rauðu skóna og svo leit hún á þá aftur, og það varð úr, að hún setti upp þá rauðu. Pað var glaða sólskin. Pær Katrín og frúin gamla gengu eftir stígnum, sem lá eftir kornakrinum, og þar var ryksamt í meira lagi. Við kirkjudyrnar stóð gamall dáti með hækjur og fáránlega sítt skegg og var það fremur rautt en hvítt. Hann laut til jarðar og spurði gömlu kon- una, hvort hann mætti strjúka rykið af skónum hennar. Katrín rétti líka fram litla fótinn sinn. „Nei, sko! tarna eru fallegir dansskór!“ sagði dátinn, „sitjið þið fastir, þegar þið
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132

x

Úrval

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.