Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 14

14
inn sjálfur hafl útvalið sór; og þossi skipun er ekki að
eins endurtekin hvað eftir annað í þessiun sama kapít.ula
(sjá t. a. m. 13. 14. 18. 26. og 27 v.) heldur má með
sanni segja, að þessi krafa um samdrátt (centralisation)
guðsdýrkunarinnar á einn stað í landinu, sé ein af grund
valiarsetningum allrar lagaskipunarinnar í 5. Móse-bók.
Vér viljum nú ekki að þessu sinni dveija frekar við ósarn-
rímanleik þessarar skipunar í 5. Mós. 12 við önnur ákvæði
Móselaga, er fara nákvæmlega í gagnstæða átt.1 Það^sem
vér þar á móti viidum benda á og sérstaklega er eftir-
tektavert í þessu sambandi, er, að enginn af beztu mönn-
um ísraelsþjóðarinnar alt niður að dögum Hiskía (Ese-
kíasar) konungs (2. Kong. 18.) lætur sór koma til hugar
að taka tillit til þessara lagafyrirmæla, er banna alla
guðsdýrkun, nema fiammi fyrir einu altari á einum til-
teknum stað (þ. e. í Jerúsalem). Bæði áður en musterið
í Jerúsalem er bygt, og eins eftir þann tima, er það al-
venja í landinu — gagnstætt fyrirmælum 5. Mós. 12 —
að færa fórnir á hæðunum víðsvegar um land alt (sbr. 1.
Kong. 3, 2), þar sem áður höfðu verið blótstallar heið-
inna manna eða ölturu helguð goðum heiðingjanna. Josva
færir fórnir í Bókim (Dóm. 2, 5), Gídeon í Ofra (Dóm. 6.
24---26), Samúel í Mispa, Rama, Giigal og Betlehem (1.
Sam. 7, 9. 17; 10, 8; 16, 4.), Davíð er smurður í Hebron
„frammi fyrir drotni“ (o: við altari drottins á þeim stað)
(2. Sam 5, 3), og Salómon færir fórn í Gibeon, „því að
þar var hæð mikil“ (1. Kong. 3, 4). Þessu sama heldur
áfram eftir byggingu musterisins í Jerúsalem. Guð-
hræddir konungar eins og Asa, Jósafat og Jóas láta guðs-
1 Sbr. t. a. m. 2. Mós. 20, 24. Þar stendur: „Þú skalt
bygSÍa mér altari af torfi og fórnfæra þar á þinni brennifórn og
þakkarfórn, kvikfénaði þinum smáum og stórum; alstaðai* þar
sem ég læt prísa nafn mitt, vil ég koma til þín og
blessa þig.“