Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Page 24

24
að allir Elóhím-kaflarnir geta ekki verið eftir einn og
sama höfund, því að innan um þá flnnum vór einstöku
kafla, sem að allri framsetningu til líkjast Jahve-köflun-
um, en eiga sammerkt við Elóhím-kaflana að því leyti
sem þar er ekki brúkað guðs-nafnið Jahve, heldur guðs-
nafnið Elóhím. Og þar sem. höfundur hinna Elóhím-
kaflanna steinhættir að brúka nafnið Elóhím frá 2. Mós.
6, heldur þessi þriðji höfundur áfram að brúka það nafn,
eins og hann hefði aidrei þekt annað nafn á guði.
Þannig getum vór þá af guðs-nöfnunum sannfærst
um, að hór eru að minsla kosli þrjú heimildarrit spunn-
in saman og aðaleinkenni þeirra verður þetta: eitt þeirra
brúkar guðs-nafnið Jahve fi á upphafl, og þekkii- yflr höf-
uð ekki annað nafn á guði; annað brúkar guðs-nafnið
Elóhím frá upphafi og fram að 2. Mós. 6, en upp frá
því brúkar það nafnið Jahve; og ioks hið þriðja brúk-
ar ávalt nafnið Elóhím, en virðist ekki hafa þekt
Jalive-nafnið. Vér munum aftur seinna lýsa itarlegar
þessum þremur heimildarritum. —
Enn mætti nefna fjölda mörg dæmi, þar sem svo
áþreifanlegar mótsagnir verða fyrir oss, að óhugsanlegt
er, að hér geti verið um annað en samsteypur fleiri
heimildarrita að ræða; en vér viljum láta oss nægja að
benda hér að eins á tvö slík dæmi enn máli voru til
sönnunar.
í i. Mós. 18, 12 er Snra, kona Abrahams, látin
efast um, að hún geti son eignast, með því að hún sé
komin á gamals aldur: „Eftir að ég er gömui orðin,
skyldi ég þá á munuð hyggja“, segir hún, og höfundúr-
inn getur þess rétt á undan, að kvenlegir eðlishættir séu
horfnir frá Söru. En tveimur kapítulum síðar (1. Mós.
20) er skýrt frá því, að Abraham hafl verið hræddur
um líf sitt fyrir konunginum í Gerar vegna konu sinn-
ar, ef það spyrðist, að hún væri eiginkona hans, og hafl