Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 68

68
Jeg hef nú fjölyrt. meíra um heimför Snorra Sturlu-
sonar og um reiði konungs en jeg hefði óskað, en allt
þetha mál er mjög merkilegt og hefuj- eigi verið skýrt
sem skyldi áður. Af heimför Snorra leiddi dauða hans,
en sá atburður var einhver hinn þýðingarmesti, eíns og
von var, er slíkur höfðingi sem Snorii hnoig í valinn
fyrir morðingjum útlends þjóðhöfðingja. Eptir þetta er
heldur eigi hægt — eða jafnveleptir útkomu Sturlu Sighvats-
sonar — að skýra svo frá utanstefnum og erindisrekum
Noregskonungs á Sturlungaöidinni, að eigi sje drepið á
helztu viðburðina, er gjörðust á íslandi á þeim tíma, því
þeir standa allir að kalla má í nánasta sambandi við
utanstefnurnar og aðrar ráðstafanir konungs og sendi-
herra hans.
t’oileifur Þórðarson reyndi, er hann var kominn
heim, að fá bætur fyrir bardagann í Bæ. Bar hann
sakir á þá inenn alla, er verið höfðu með Sturlu, og
veittu þeir Snoiri og Úrækja honum að þeim málum.
Gjörði Snorri um allt málið vorið 1240 og urðu þeir
menn, sem veriö höfðu með Sturlu á Bæjarfundi að
greiða fjegjöld eða sæta haiðai'i kostum. En annars
sýndi Snorri það brátt í öllu, að hann mundi styðja
Tuma Sighvatsson móti banamönnum föður hans og
biæðra, enda var hann næstur Tuma, er þá var fyrir
innan tvitugt, til eptirmálanna, því Þórður kakali var
í Noregi. Haustið 1240 kom Tumi Sighvatsson i
forboðaði þá. i’eir Hrafn voru þó óliáðir konungi að öllu leyti
og höfðu ekkert átt við hann að skipta. Sturl. II, 135. Enn má
geta þess, er Grissur jarl gjörði atför að i'órði Andrjessyni 1264
og sendi metin sína norður um land, að kveðja lið upp, „ok gaf
landráðasök þeitn er eigi fóru.“ Sturl. II, 263.