Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 91

91
héldi eigi þat, er hann hafði konunginum hcitit. “ Svall
þá svo sundurþykki þeirra, að Heinrekur biskup brá til
utanferðar hið sama sumar, og kom á fund Hákonar
konungs. Tók hann forkunnar vel við biskupi og vissi,
að hann hafði einarðlega fylgt rnáii hans á íslandi. En
hiskup kvað Þórð eigi efna það, er hann hafði heitið;
kvað hann konungs viija aldrei mundu við gangast á Ts-
landi, meðan Þórður rjeði svo miklu.1
Aðalmergurinn í kærum Heinriks biskups yfir Þórði
var eflaust sannur. Hann vildi og reyndi að efla ríki
sitt en eigi Hákonar konungs á íslandi. Upphaflega
hafði hann viljað hefna föður síns og bræðra og ná arfi
sínum og ríki ept-ir þá, en hann hefur að iíkindum fundið
það nú, að hann hafði eigi breytt viturlega, er hann lagði
mál sín undir dóm Hákonar konungs, þótt það atvikað-
ist svo, að hann hafði borið sigur úr býtum gagnvart
Gissuri. Nú hafði Þórður meira ríki en nokkur annar
maður á íslandi hafði haft fyrir hans daga; hann var
vinsæll maður af mörgum mönnum á landinu, hann var
hraustur og skörungur hinn mesti, og margt var honum
vel gefið, er höfðingja má sæma. En hann var — eins
og þá var titt um marga ríka menn — drykkjumaður
mikill og svæsinn við drykk, og siðferði hans var að
sama skapi. Pess vegna var skap hans hvorki svo stillt
nje styrkt, sem þurft-i til þess að hann væri mikilmenni.
Hann átti nú að veija í milli óvináttu konungs, eða að
fara á hans fund og reyna að vinna hylli hans aptur;
kysi hann það, mátti honum vera augljóst, að hann yrði
að gjörast verkfæri konungs og það með með meiri trú-
skap en áður, en þá var sjálfsforræði íslands farið. í’arm-
ig átti Pórður í raun rjettri nú að velja á milli trú-
1) Sturl. II, 80; Fms. X, 24; Frís. 533; Birsp .409; Flat. III,
172—73; Ann. III, IV, Y.