Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Qupperneq 149

149
staklega viðbragðs-snar. Annað og öllu liðlegra bragð
heflr nú verjandi sarat til nð beita gegn klofbragðinu
en hælkrók þenna, en það er í því fólgið, að jafnskjótt
sem sækjandi hefir náð klofbragðinu og fengið hann á loft,
þá bregður verjandi rist sinni, á fæti þeim sem er á loft
kominn fyr, þegar inn fyrir hné eða lær sækjanda og
heldur því bragði rígföstu, en þá mun hinum næsta örð-
ugt veita að fullkomna klofbragð sitt, því verjandi fær,
svo lengi hann oigi missir af þessu sínu varnarbragði,
varist því að raissa jafnvægi sitt á snúningnum. Glíman
fær með þessu lagi hins vegar litið all-glæsilega út, er
annar er á lofti upp á maga hins, er snýr sér með hann
eins og hjól. Sé verjandi æfður á ristartaki sínu, heflr
hann ekkert á móti því að sækjandi hafl sig þegar á loft
upp, getur einnig, ef honum svo sýnist, létt undir með
sækjanda til þess. Eftir nokkrar tilraunir neyðist sækjandi
brátt að setja viðfangsmann sinn aftur niður á fæturna, en
vara má verjandi sig raunar þá, að hann eigi í sömu svip-
an og hann niður kemur fái skarpt leggjarbragð af sæk-
janda, sem vel á við, eða jafnvel klofbragðið af nýju; en
svona löguð viðureign fær líka gert glímuna einkar til-
komumikla. Aðrir hafa það til siðs, til að verjast klof-
bragðinu, að linipra sig sem skjótast saman, or þeir
merkja tilburði sækjanda til þess, eða þá að beita eins og
áður er sagt hnjám sínum sem bezt inn á við. Hvorugt
þetta er eins ásjálegt, eða jafn glæsileg vörn sem hin, en
suk þess liggur verjandi með þessu móti mjög vel lagað-
ur fyrir ýmist hælkrók eða sniðglímu af sækjanda hálfu,
er þá lætur ið fornkveðna rætast, að „oft kemur krókur
á móti bragði“, og við því má hann búast, ef sækjandi
kemst enga vega með klofbragð sitt. [’iiðja atriði,
sem verjanda ber að hafa á reiðum höndum gagnvart
klofbragðssækjanda, er það, að sitja um, jafnskjótt og
hann hefir fótfestu fengið aftur, að bregða sækjanda hæl-