Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 152

152
um að hrífa og hrinda viðfangsmanni sínum til falls t.il
hinnar sömu hliðar.
Lausarnjödm svo nefnd og mjaðmarbragð er í rauninni alt
ið sama bragð og mjaðmarhnykkurinn, sem þegar er
lýst; séstaf sögum vorum, að þetta er fornt bragð í glímu
og mun ávalt hafa þótt niikið til þess koma. Nafnið
lausamjöðm má hugsa sér komið til af því, að sá er
annan á mjöðm leiðir eða bregður til hnykksins, getur
gjarnan slept um leið vinstra handártaki sínu neðanvert
við hægri mjöðin viðfangsmanns síns, svo að mjöðm verj-
anda er algert laus við þeim megin á meðan.
Enn er hnykJtur eða i éttara huykkbragð til, sem fyrstu
aðfarir og tilburðir eru inir sömu við og við reglulegan
mjaðmarhnykk, en svo í miðju kafi tekur þeirri
breytingu, að hann er alt öðruvísi, og verður þá eigin-
legt hnésbóiarbragð. Bragð þetta fer svo fram, að fyrst
hnykkir maður viðfangsmanni ólíkinda-hnykk eða rykk til
hægri hliðar sér, en svo eldfljótt aftur til hinnar hliðar,
með því meira afli sem hægri hönd sækjanda heldur ofar
um hinn og neytir því betur afls til að hrinda á eftir, en
jafnframt þessu og alt raunar í sömu svipan slær sæk-
jandi vinstri hendi, til mót.spryrnu síðari hnykknum, utan
eða aftan á hnésbót hins ina hægri, og fellur hann oft
með því. Hnykkbragð þetta er sæmilegt glímubragð ef
snögt er gert og snyrtilega lagt á. Annars eru það
margir, sem temja sór fwés&ófar-bragðið jafnvel án nokk-
urs verulegs hnykks við það, og verða allskæðir á því, er
mótstöðumaður á sér þess enga von, en stendur sórstak-
lega haganlega fyrir. En þá er enn tíðkanlegra það hnés-
bótartakið, sem þegar áður er lýst sem inu fyrsta hand-
bragði, í kaflanum á eftir sveiflunni.
Sniðglíma, sem öðru nafni er nefnd langskuð, og er
raunar sama, er bæði skætt og all-glímumannlegt bragð.
Petta bragð liggur heizt við að leggja á, er viðfangsmað-