Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Page 168

168
að hnoða snjókekki og kasta í hann. Hafmaðurinn fór
eins að, og henti á móti. Snjórinn varð allur blóðlitað-
ur af blóðrásinni úr sárinu, og hnoðaði hafmaðurinn
kekki sína upp lir blóðkrapinu; vóru þeir svo fast hnoð-
aðir og harðir, að bóndi fullyrti, að hefðu þeir komið í
sig, þá mundu þeir hafa rotað sig bða beinbrotið, en
hann var svo fimur, að hann gat alt af snarast undan
þeim. Pegar þetta hafði gengið lengi, og hafmaðurinn
var orðinn mjög bióði unninn, vildi hann snúa aftur til
sjávar; snaraðist bóndi þá niður fyrir brekkuna, þreif
upp stóran liellustein, og grýtti honum á röð framan á
brjóst hafmanninum, svo hann féll á bak aftur; fóru svo
leikar að lokum, að bóndi iamdi hann í hel með grjóti.
Bóndi hélt nú heim og hafði miklum sigri að hrósa.
Hann lét draga upp skrokkinn af hafmanninum og skafa
a!t ket af beinum. Beinagrindina sendi hann á náttúru-
gripasafnið í Hróarskeldu, og atgeirinn með; er svo sagt,
að það sé geymt þar hvorttveggja. Það er og fært í
frásögur, að hafmaðurinn hafi verið fullar 6 álnir á hæð.
Sagt er að bóndi hafi fengið 600 krónur fyrir beinagrind-
ina af hafmanninum, önnur 600 fyrir atgeirinn, en þriðju
seks hundruðin fyrir það afreksverk, að hafa ráðið nið-
urlögum hans1 Eftir þetta varð sauðamönnum aldrei
meint í Sköruvík.
Jón höiiiðsiiiaður. Jón hét maður nokkur, er
uppi var snemma á þessari öld. Hann var kallaður
höfuðsmaður af þeirri ástæðu, að hann var höfði hærri
en aðrir menn og auk þess ramur að afli. Hann hafðist
við í Þingeyjarsýslu og þar um slóðir við skipasmíði og
aðrar smíðar, því hann var smiður hinn bezti. Svo er
1) Það þarf varla að taka það fram, að hvorki er fótur fyrir
fégjöfunum né því, að atgeirinn og beinagrindin af hafmanninum
sé geymt erlendis.