Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 171

171
en gat þó náð til sleddunnar, hvenær sem hann vildi
og þurfti á henni að halda. Að því búnu gekk Jón til
fjár síns, og stóð yfir því í fjörunni fram yfir dagsetur.
Alt í einu veður að honum hafmaður upp úr sjónum og
ræðst á hann; varð þar harður aðgangur, og gekk Jóni
iila að festa hendur á skelja-röggvarfeldi hafmannsins.
Þeir glímdu þarna alla nóttina, og vildi hafmaðurinn á-
valt bola Jóni í sjóinn, en hann varðist ágætlega, enda
var dauðinn vís ef hafmaðurinn bæri hærra hlut. Svo
fór um síðir, að þeir urðu báðir móðir mjög, einkum
hafmaðurinn; sætti Jón þá færi og þuklaði um hann all-
an, þangað til hann fann blett einn á bringu hafmanns-
ins, sem ekki var þakinn skeljum; þreif hann nú sledd-
una og lagði henni á kaf i brjóst hafmannsins, svo að
hún stóð á skafti. Hafmaðurinn brást við fast, er hann
fékk iagið, sleit sig úr hóndum Jóns og hljóp í sjóinn;
skildi þar með þeim að fuilu og öllu. Jón dragnaðist
heim með veikum burðum, og lá lengi eftir viðureign
sína við hafmanninn, enda var han víða meiddur og
blámarinn. I’ó varð hann heill um siðir.
Maftur glímir vift liafiuaiin. Einu sinni bar svo
til, að menn héldu glímufund nálægt sjó, og vóru þeir
allir ungir menn og oflátar miklir. Einn bar þar af
öðrum, og þótti honum sér fátt ófært; manaði hann
félaga sína til að glíma við sig, en enginn þeirra þorði,
og hældist hann þá um. Alt í einu kallar einn þeirra
upp: „Glímdu við þennan!" og bendir um leið fram á
tanga, sem var skamt frá. Hinir litu allir við, og sáu
þeir, að dýr eitt í manns líki stóð á t.anganum; þól.tust
þeir vita, að þetta mundi vera hafmaður. Maðurinn lét
ekki segja sér þetta tvisvar, hljóp fram á tangann og
réðst á hafmanninn; lauk svo, að hann tætti oflátung-
inn allan í sundur, og hljóp svo í sjóinn aftur.
Hafmafturinn á „Lærken“, Verzlunarskip eitt..