Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 179

179
flrði, og þótti það nýlunda mikil. Búkurinn á öðrum
var fjórar álnir að lengd og styttri angarnir jafn-langir,
en þeir lengri liðugar ellefu álnir að lengd. Hinn var
nokkuru stærri. Kolkrabbar þessir eru nú gaymdir í Berg-
ens Museum.1
Úr þvi menn hafa gert skrímsl úr kolkröbbum, þegar
menn hafa séð þá á þurru iandi og áttu kost á að rann-
saka þá nákvæmlega, þá er ekki að furða, þótt menn
þektu þá ekki, þegar menn sáu þá í sjó og að eins nokk-
urn hluta af þeim, því þessir stóru kolkiabbar munu
sjaldan vaða uppi, nema þegar þá ber á grynningar. I’á
áttu menn að eins. kost á að fara eftir þeim hluta, er
þeir sáu, og þessu máli mun vera að gegna með haf-
mann Odds byskups. Byskupinn gerir sig sekan í sömu
villunni og þeir sem lýst hafa sjómúnkinum, og ruglar
saman fremri og aftari hluta dýrsins. Hann lýsir aftari
hluta af kolkrabba, og kemur lýsingin vel heim við það
sem á sór stað í raun og veru. Afturendinn á flestum
kolkrabbategundum er nokkuð hvass, og ekki ókeimlíkur
mítri, en skeggið, sem talað er um í lýsingunni, er blaðka,
þar sem uggarnir koma saman að aftan, og sést þetta vel á
myndum þeim sem Steenstrup færir til, og skýringum hans.
Hálsinn og herðarnar á hafmanninum ei u búkurinn og ugg-
amir að aftan, því þeir tnjókka eftir því sem aftar dregur.
Geixvörturnar eru uggarnir, þar sem þeir eru breiðastir,
en það sem þar er fyrir framan á kolkrabbanum, hefir
verið niðri í sjónum. Þó heflr mótað fyrir einhverju af
augunum, og eru það svigar þeir, sem Oddur byskup
getur um. Veinið, sem byskupinn getur um, að heyrist
stundum til hafmannsins, á sér líka stað hjá kolkiöbbum,
því þeir eru rómsterkir, þótt ólíklegt sé. Sumir líkja
hljóðum kolkrabbans saman við svínsróm,2 og Japetus
1) Naturen 1897, bls. 97—102.
2) „Gryntende Lyd“, Naturen 1897, bls. 98.