Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1900, Side 184
184
Hann varð eftir dauðann að sjódraugi, sera kallaður var
Eiðsboli. Hann hélt til í helli einum, sem stundum var
í sjó, og heyrðust oft til hans ákafleg hljóð, einkum þeg-
ar óveður var í nánd; mun hann hafa fengið nafn sitt
af þessum hijóðum. Ekki gerði hann mönnum mein að
marki, en þó giettist hann við menn, sem vóru á ferð í
grend við helli hans seint um k/eld.1 Enn er til sjó-
draugssaga úr Múlasýslu frá miðri öidinni. Kring um
1840 lá hákarlaskúta ein á Eskifirði, sem hót Eiríkur
Rauði; sáu þá skipverjar allir mann einn sitja. á sjónum
um hríð. Hann var hárlaus, og líkast að sjá i koll hon-
um eins og glytti í bleikleita hvalhvelju. Skipstjórinn
varpaði til hans vettlings-garmi; virtist ferlíki þetta taka
við honum og eins og hneigja sig við. Því næst steypti
það sér í sjó niður, en skútan fórst um vorið.2
Við hefir það borið, að sjódraugar hafa talað við
menn, en verið þá mjög stuttorðir. Einu sinni rak mað-
ur hákarlasags í sjódraug. Honum brá lítt við, ogsagði:
„Drag út og sting aftur.“ „Haf þú það sem þú fékst,“_
sngði maðurinn, en vofan skreiddist til sjávar. Morgun-
inn eftir fanst sagsið í sjávarbakkanum, en sjódraugurinn
hefir ekki sést síðan. Saga þessi á að hafa gerst í Brúna-
vík eystra.3
Þessar fimm sjódraugasögur eru alt, sem ég hefi
náð í af því tagi, og eru þær all-ólikar. Hauslausu sjó-
draugarnir og sjódraugurinn í Brúnavík eru verulegir
draugar, og er því ekki að kynja, þótt þeir geti ta’að
og leikið sér að því að ganga hauslausir. f’eir eru með
öðium orðum verur, sem ekki þurfa að hlýða neinum
1) Þjóðs. og munnmæli 1899, bls. 72—73.
2) Eftir hndr. GHsla Konráðssonar í hndrs. A. M. 276, 8vo,
en hann liafði eftir sögn Einars umhoðsmanns Stefánssonar að
Reynistað.
3) Þjóðs. J. Árnasonar I., bls. 140.