Skírnir - 01.12.1917, Qupperneq 36

370
í rökkrinu.
[Skirnir-
bróðir minn sagði einu sinni við mig: »Snildin í náttúru-
kvæðum Jónasar er sjálfsagt mikið því að þakka að>
hann orti þau úti — undir beru lofti og blikandi sól..
Það er veggjakreppa og stofuþefur af kvæðum nýrri
skáldanna — þessum kvæðum sem verða til við skrif-
borðið — því ná þau aldrei öðrum eins tökum á okkur«.
Eg félst á þetta.
En mín skoðun er sú, sagði hann og rétti alt í einu:
úr sér, að allra fegurstu Ijóðin séu þau sem eru óort —
óskrifuð. Gföfgustu tónarnir svo lágir og mjúkir, að vér
höfum ekki náð þeim.--------Og svo er annað — þú dáist
að náttúrunni nú, í hásumarskrúðanum — það geri eg
líka. En — s a m t þjdur mér allra fegurst á vetrinn,.
þegar snjórinn, tárhreinn og mjallahvitur hylur grund.
og dal.
Og veiztu hvers vegna?
Þá sé eg í huga mínum hina hátignarlegustu sumar-
dýrð — og öll fegurstu blómin sem eru ósprottin. — Þau
sem komandi vor vekur til lífs — en fyrst og fremst þau
sem — aldrei munu spretta.
Eg varð hálf-forviða. Hann sagði þetta einhverm
veginn svo undarlega.
Eg held þú sért skáld, sagði eg og reyndi að brosa.
Við erum öll skáld að meira eða minna leyti sagði
hann og brosti líka. Sumar hugsanir eiga að eins ekki
því láni að fagna að vinna sér til fata . . . Annars orti
eg stundum vísur á fyrstu skólaárum minum. Nú veit eg
ekki hvað langt er síðan eg hefi reynt það.
Það var skaði að þú hættir því, sagði eg. Reyndu
nú að yrkja kvæði um »bæinn okkar« og lestu það svo
upp hér á steininum fyrir mér á morgun, bætti eg við
hlæjandi og bjóst til þess að ganga heim á leið.
Það yrði þá að vera þakkarljóð til þín, fyrirþaðhve
ágætlega þú hefir gætt hans öll þessi ár.
Yrk þú að eins kvæðið. Efninu ræður þú auðvitað
sjálfur, sagði eg, um leið og við fórum inn í þæinn.