Skírnir - 01.12.1917, Side 69

SkirnirJ
Stúlkan brjóstvcika. 403
En þó aö yröi þinni rnent
að þessnm lilutum bót,
þér varð það ekki að vopni í hönd
né verju, berklum mót.
Því einmitt þetta innilíf,
sem andann göfgað fær
og fóstrað hæstu og dýpstu dygð'
og drengskap, fjær og nær:
það hristir vopn úr hendi manns,.
að heyja snarpa vörn,
er hljóður sækir hernám sitt
’inn harði sjúkdóms örn.
Um rök til þess og dulin drög
að dauðinn gat þér náð,
er örlög höfðu að þér krept,
er efa nokkrum háð;
en ef til vill þín ástarþrá,
sem ávöxt neinn ei bar,
að afdrifunum undirrót
og orsök dýpsta var.
Eg hef’ þar að eins hugboð mitt^
því harm þinn barstu ein.
Það mein, sem grefur aldrei út,
er oftast banamein.
Svo djúpt er oft á duldri sorg
í dölum okkar lands,
að athyglinni yfir sést
og augum fjölda manns.
Því margur sá er háan hlær,
á harm í brjósti sér.
Og margur þögull sára sorg
í sínum huga ber.
26*