Skírnir - 01.12.1917, Page 72

406
Stúlkan brjóstveika.
[Skirni
A sumarkvöldin saztu oft
við sjávarmálið ein
og augum leiddir öldusog
við ægi-barinn stein. —
Og jörð og himinn urðu eitt
hjá endimörkum dags,
er rökkvi kvöldsins vestur vék '<■■
að viðum sólarlags.
Á haustnóttum þú horfðir enn
á hafið kvöldin öll.
■Og sjóinn baðstu að sækja þig
í sína kristalshöll. —
En enginn kom, og ein þú sast
við Ægimeyja gráð.
Og fjöllin urðu fönnum rend
og foldin mjöllum stráð.
V.
Það vildi til á vetrartið,
í veðra skyndi-gjóst,
að veiki þín kom loks í ljós
og leið þér fyrir brjóst;
er setið hafði sína tíð
við sinn hinn dulda keip,
í einni svipan á þér Vann
og yfirtökin greip.
■Og vetrarnepjan fór um fold
að færa sanninn heim,
eg bláan fölva bar til þin
•og býtti höndum tveim.