Skírnir - 01.12.1917, Side 75

Skirnir]
Stúlkan brjústveika.
409'
Og fjöllin urðu geira-græn,
og gróin hlíðin öll.
Og lóan æfði sönginn sinn
í sólarljóssins liöll.
Þá langar þann, sem liggur, út
í lífsins morgundögg,
þó dauðinn berji að dyrum hans
sín drungalegu högg.
Er sunna tók að gera gull
úr gráum jökulham,
hún sendi, beint frá sólargrunn,
úr suðri: bláa ull.
Og unnin vórn úr efni því
af allra handa þrárn
hin vænstu klæði, er verða sén
með vefjartuglura blám.
I ljósmóðunni landið hló,
í lofti tíbrá kvik,
og hillingarnar liófu sig
um hafsins spegilblik.
Um alla dali elfur rann,
við elda sumardags
að ægi blám, frá óttu stund,
og alt til sólarlags.
En þú varst sjúk á þínum beð, -
og þreyttir langvint stríð,
er blómin gréru og svanur söng
og sólin skein i hlíð.
Og áin rann og elfur kvað,
og eyna hilti úr sæ.
En þú varst n æ r r i liðiö lík
í lágutn moldarbæ.