Skírnir - 01.12.1917, Page 76

410
Stúlkan brjóstveika.
[Skirnir
í þúsund greinum lífið lék
í ljósi, er vermdi og skein.
I þrætu bendu þjóðin sat,
en þú varst svo sem e i n.
Og alt varð loft í aftanglóð,
og eyna hilti úr sæ.
En þú varst a 1 v e g liðið lík
í litlum moldarbæ.
Á sólmánuði sá eg þig
í svefni, fölva rós,
þá glóði við þér gcisli sá,
er gefur »meira ljós«, —
er gefur von um lengra ijós,
en lífið getur veitt,
í þokubygðum þrætuheims
og þýðir varla neitt.
Þú varst að deyjá árið alt
— nei, ár að lifna við!
og auka’ að göfgi anda þinn
og innra lífsins frið.
Eg græt það ei, né gremst af því
að gröfin heimti sitt,
því orðin várstu öll að sál
við endadægur þitt.
VII.
Þú minnir á hinn særða svan,
er syngur ekki neitt.
En tiguleiknum er þó ei
aié iturvexti breytt.